Enkele jaren geleden volgde er na een Epeetje met Big Fish Boogie een eerste volwaardige langspeler van Stackhouse. De groepsnaam refereert naar Houston Stackhouse, een bluesman uit de Delta Mississippi die in de jaren veertig Robert Nighthawk flankeerde in Arkansas en talloze  pioniers die  later naar Chicago verkasten sterk beïnvloedde. Dan weet je meteen dat je rauwe onversneden blues kan verwachten. Dat krijg je ook van dit  gezelschap dat niet in de West Side van de Amerikaanse bluesstad actief is maar vanuit Zuid Holland opereert.

Machiel Meijers heeft niet alleen een rauw, doorleefd stemtimbre, zijn expressieve verrichtingen op het smoelschuivertje in het spoor van Sonny Boy Williamson en Little Walter klinken sterk door in zijn eigen songwerk. Willem van Dullemen brengt eveneens composities aan, al dan niet samen met Meyers. Bovendien vormt de gitaarmeester samen met de andere getalenteerde snarenman Emiel van Pelt een nagenoeg perfecte tandem die met de nodige zin voor nuance de traditie doet herleven. Stomende dirty shack boogie stuff van Anybody Seen Freddy? en Long Tall Mama, een swingende adaptatie van Big Bill Broonzy met een slopende harmonica-escapede, wordt afgewisseld met fijnbesnaard werk als Cruel Lover, een door barrelhousepiano aangedreven slijper van de twee frontlui.

Bijzonder interessant zijn de interpretaties van stokoude countryblues, naast de eerder genoemde Broonzy, imponeert Stackhouse met authentiek klinkende interpretaties van de klaagzangen van Blind Boy Fuller en Tommy Johnson. Het van Johnny Shines afkomstige Joliet Blues toont de evolutie van de primitieve plantageblues naar de geëlektrificeerde sound van de Chicagoblues en het op een meer gesofisticeerde snarenritmiek swingende Three Signs vormt een fraai sluitstuk. We kunnen de lovende woorden van Al Blake (Hollywood Fats Band) enkel beamen. Na de confrontatie met het harp-epos Tailgatin verwondert de appreciatie van harmonicaman Mark Hummel voor deze bluesboys uit Nederland ons evenmin.