Wat een fijn oeuvre is jazz zangeres Stacey Kent toch aan het opbouwen. Met haar geweldige stem, zoet en vloeiend, heeft ze met The Changing Lights wederom een gloedvolle collectie songs opgenomen.

Het blijft bizar dat Stacey Kent in Nederland nog niet zo bekend is als ze op basis van haar laatste reeks albums natuurlijk wel zou moeten zijn. De oorspronkelijk Amerikaanse zangeres die samen met haar Britse man, de vermaarde saxofonist Jim Tomlinson, al jaren in Engeland woont is in onze buurlanden, vooral in Frankrijk, een van de grote namen binnen de vocale jazz. En terecht! Haar prachtige zoet vloeiende stem is ideaal voor sfeervolle, relaxte jazz en al helemaal voor de bossa. En ze weet zich altijd omringd door een groep van indrukwekkende muzikanten.

Na twee live albums en een verzamelaar heeft ze met The Changing Lights dan eindelijk een vervolg gemaakt op haar prachtalbums Breakfast On The Morning Train (2007) en Raconte Moi (2010). En ook The Changing Lights is weer van grote klasse. Het album kent een fraaie mix van standards en eigen composities en heeft een heerlijke lome sfeer. Gezongen in zowel Engels, Portugees als Frans (Kent heeft een absolute talenknobbel) wil ze niet dat het nieuwe album haar ‘Braziliaanse album’ genoemd wordt, maar de invloeden uit het land van de bossa druipen er wel vanaf. Maar weinig zangeressen past de bossa zo goed als Kent en ze weet met elke track een fijn kippenvel te bezorgen. Sowieso is Kent’s The Changing Lights vocaal op belachelijk hoog niveau: Technisch perfect en tegelijkertijd warm en gloedvol. De band (met Jim Tomlinson op tenor en sopraansax en fluit, Graham Harvey op piano, Jeremy Brown op bas, John Parricelli op gitaar en zowel Matt Home als Josh Morrison op drums) weet exact de juist toon te vinden om op te vallen als om naadloos op de geweldige zang van Kent aan te sluiten. De warmte van de songs straalt van het album af. Belachelijk om te weten dat dit album gewoon in regenachtig Sussex werd opgenomen!

De fascinerende albumopener This Happy Madness, een Engeltalige versie van het door Braziliaans bossa nova koningskoppel Tom Jobim en Vinicius deMoreas geschreven Estreda Branca, is gelijk een schot in de roos. De warmbloedige instrumentatie klinkt geweldig en Kent’s stem klinkt al net zo emotievol. Bizar eigenlijk hoe ze tegelijkertijd zo ingetogen, gloedvol en echt kan klinken. De rest van de vele songs die het album telt zijn al net zo sfeervol. Met haar mooie versie van One Note Samba (Jobim/deMoreas), de hemelse titeltrack, de gelijk in het hoofd genestelde eigen compositie The Summer We Crossed Europe In The Rain, het heerlijke Waiter, Oh Waiter en het erg mooie O Bêbado e a Equilibrista, met Smile (van Charlie Chaplin) daar naadloos op aansluitend, als hoogtepunten. Ook de twee songs met held Roberto Menescal (waaronder zijn eigen O Barquinho) zijn ijzersterk.

De prachtige balans in sfeer en songs, de geweldig spelende muzikanten in combinatie met Kent’s geweldige stem maken The Changing Lights een album om heel dicht bij het hart te houden.