St. Vincent, het alter ego van Annie Clark, kruipt op haar zesde album Daddy’s Home in de huid van een funkende disco queen. Veel glamour dus en hoge sensuele uithalen. Het straffe erotische dressed in black uiterlijk heeft voor een verloederde aan lager wal geraakte souldiva plaatsgemaakt die je schuchter vanaf de albumhoes toelacht. Gekleed in een armoedige afgedragen bontjas en een stairway to heaven aan ladders in versleten jarretelkousen. Nog steeds sexy, maar dan op de goedkope vintage variant.

Ondanks dat ze muzikaal naar de jaren zeventig teruggrijpt, is Daddy’s Home zeker niet gedateerd en zelfs stukken chiquer dan de ordinair vlammende MassEducation elektrofunk. De titel is aan haar vaders toestand ontleedt die als frauderende boef een celstraf van tien jaar erop heeft zitten. Doordat het accent sterk de hoopvolle gospel en de soul ziel op gaat bevestigt de zangeres dat ze naar antwoorden zoekt. De geloofsovertuiging speelt hierin een cruciale rol, al ligt die meer bij haar innerlijk dan in de visualisatie van een onmeetbare Goddelijke kracht. Eigenlijk komt Annie Clark daar dicht bij die erfelijke genen en ervaren levenslessen van haar vader in de buurt. Beiden kiezen bewust voor een meer avontuurlijke afslag, en gaan dan net over het goedkeurende maatschappelijke randje heen.

Daddy’s Home is ook zeker behoorlijk politiek geladen, het gewelddadige optreden van de politie binnen de gevangenisdeuren heeft ze als dochter van een gedetineerde van dichtbij ervaren. Een triest gegeven omdat dit trauma Annie Clark in haar persoonlijke groei beperkt. Dan mag je als artiest zijnde een zelfverzekerde indruk achterlaten, van binnen zit je trouw op de hereniging met je vader te wachten. Toch heeft het op Daddy’s Home voornamelijk een verzachtend karakter en is het misschien zelfs wel de meest toegankelijke plaat van St. Vincent, al blijft de groovende gitaargekte van het onvoorspelbare Down het nog steeds geweldig goed doen. Dat onnavolgbare zit tevens in het berustende Somebody Like Me verweven welke eenvoudig tot een afscheidsbrief van een desperate persoon te herleiden is die voor de keuze staat om een eind aan haar leven te maken. Het verklaart in ieder geval het depressieve lege gevoel als iemand voor langere tijd uit je leven weggerukt is.

Pay Your Way in Pain is een tikkeltje ondeugend en zou zo uit de schatkisten van Prince afkomstig kunnen zijn. Papa’s meisje is in die de achterliggende weggegooide periode tot een volwassen hoge hakken dragende egocentrische dame getransformeerd. Al wijkt Annie Clark nooit van haar veilig gestelde doelen en idealen af. Dan is het lastig om Daddy’s Home niet als een waardig eerbetoon aan haar vader te beschouwen, dus doe ik dat niet. Een beschimmelde platenkast album, die voor langere tijd lang begraven in het stof voor de nodige herinneringen zorgt. De een duikt terug in de vergeelde fotografie, St. Vincent zoekt die geluksmomenten in de muziek.

Broeierige liefdesescapades die ultieme Down and Out Downtown genotsongs voortbrengen worden door de vermoeiende gevangenisbezoekjes in het krijsende Daddy’s Home titelstuk, of in de voortvluchtende Hollywood romance van The Melting Of The Sun afgewisseld waar de elektrische Wurlitzer piano de positie van het geweten op zich neemt. St. Vincent schaamt zich er niet voor om de dromerige retro symfonische psychedelica en de ABBA meerstemmigheid van Live in the Dream in haar wereld binnen te laten. Ook hiermee is ze groot gebracht, en vervult een bepalende rol in haar jeugd. Het is eventjes wennen aan de vervangende Daddy’s Home stemmen acrobatiek die de overvloed aan elektronische spanningsbogen van de tafel veegt, je krijgt er in ieder geval veel moois voor terug.