Squirrel Flower is het muzikale project van de Amerikaanse songwriter en multi-instrumentalist Ella Williams. Haar vorige album I Was Born Swimming bracht deze recensent nog in de war, aangezien de cd wekenlang in de hoes van Torres Silver Tongue gestoken zat. “Waarom klinkt het nieuwe album van Torres stilistisch meer als Mitski? De bombast, de intense emoties gezongen met een sterk contrast tussen een donkere stem en een meer -ijle. De plotselinge omslag van etherische dreampop naar meer aardse 90’s noisepop?”.  Zo klonk het ook maar storen deed het niet, aangezien de bombastische rock even vaak werd omgewisseld voor intieme powerballads met een eigenzinnig tintje.

Waar er destijds de verwachting werd gewekt dat de opvolger wellicht nog bombastischer en grootser kon gaan klinken, is het tegendeel waar. Planet (I) klinkt juist nog intiemer en meer minimaal. Al zou je dat bij het bekijken van de instrumentale invulling niet zeggen: naast Williams haar gitaar en pianospel zijn onder andere nog strijkers, slide gitaar, blazers, sitar en contrabas toegevoegd aan het standaard rockgeluid van bas-gitaar-drums. Ook achtergrondvocalen spelen een kleine rol. Gelaagd kun je dit album dus wel noemen, maar toegeven – vaak hoor je het niet echt. Dit komt omdat ze haar slaapkamerballads al af had voordat er in de studio aan gesleuteld werd. Laagje voor laagje werden de extra instrumenten toegevoegd, maar vol of groots wordt het nooit.

Toch zijn er een aantal tracks waarop begeleidende instrumenten een hoofdrol spelen. Zo domineren de knalharde en gortdroge drums op opener I’ll go Running, waar strijkers en achtergrondvocalen subtiel bijvallen. In combinatie met de monotone structuur roept het associaties op met desolate slowcore en een vleugje altcountry door de snik in haar stem. Een snik die wel vaker terugkomt, bijvoorbeeld in het akoestische Desert Wildflowers. Het intieme Pass nomineert zich voor rijkst geïnstrumenteerde lied van het album, waar bewegelijke percussie, fluisterende achtergrondzang, slidegitaar en toetsen dominant te horen zijn. Maar die slaapkamerintimiteit domineert dus. Die komt het beste tot zijn recht als ze een duidelijke couplet-refrein-couplet structuur weet los te laten en zowel verhalend als muzikaal wat meer experimenteel te werk gaat. Zo kan een lo-fi ballad opeens omslaan naar een rammelende 90’s noiserock ode, zoals goed te horen in het krakende Big Beast.

Thematisch en verhalend kan Planet (I) gezien worden als een apocalyptisch road trip album vol natuurrampen, maar ook ruimte voor liefde en nostalgie. Haar trips door de geteisterde wereld vol zonsverduisteringen en tornado’s staan metafoor voor haar gemoedstoestand. Gewapend met haar gitaar en een kapotte auto geeft het ook de veerkrachtigheid van Williams goed weer. Zo klinkt het in Flames and Flat Tires: But I’ll get it fixed up soon enough. And you’d better watch out for me.Flying down the road in flames and flat tires, baby. Flames and flat tires! Gek genoeg staat de grootste muzikale climax niet in verband met een tornado. To the moon I wail in solitude. Then she spits on my head, klinkt het in Night met een gemene modderige aanval van gitaarfeedback tot gevolg. Kortom, nooit ruzie maken met de maan, mensen!

Ella Williams gaat op deze nieuwe Squirrel Flower de richting op die het meest bij haar past. Intiem en kleingehouden met soms een plotselinge noise-uitbarsting om de slaapkamerliedjes wat kleur te geven. Dit is zeker niet de meest logische weg en zeker onvoorspelbaar, maar het resultaat is prachtig.