Waarom klinkt het nieuwe album van Torres stilistisch meer als Mitski? De bombast, de intense emoties gezongen met een sterk contrast tussen een donkere stem en een meer -ijle. De plotselinge omslag van etherische dreampop naar meer aardse 90’s noisepop? Maar verrek, in het hoesje van de Torres promo cd van haar nieuwe album is al weken per ongeluk een totaal andere release terechtgekomen. Wat zegt dat in dit geval over zowel Torres als Mitski? Dat zij zo’n herkenbare eigen geluid neerzetten dat er inmiddels een soort verwachtingspatroon wordt gecreëerd. Goed of slecht, dat doet er niet toe. Het album dat uiteindelijk in de hoes bleek te zitten is van Squirrel Flower, het project van eveneens Amerikaans zangeres- en gitariste Ella Williams. Hoewel zij dus wel degelijk raakvlakken heeft met de eerder genoemde dames, heeft ook Williams het in zich om zo’n eigen muzikale universum op te bouwen.

Muzikaal is I-80 een lekker binnenkomer: denk aan bombastische emo met vleugjes noise, zoals inderdaad ook Mitski ze kan maken. Het lied is enkel wat misleidend, want zo vaak zoekt ze die bombast niet meer op dit debuutalbum. Tweede song Red Shoulder rockt nog wel, maar is al intiemer en meer introvert. Het neigt zelfs naar lo-fi slaapkamermuziek, een grens die later op het album steeds dichterbij komt. Zoals op het etherische Headlights, waar haar gitaar en vocalen veel dominanter zijn ingemixt dan de ondersteunende basgitaar en drums. Die begeleiding is belangrijk om de tracks net dat beetje meer kracht en drive mee te geven. Precies de sfeer die Williams voor deze nummers voor ogen had waarschijnlijk. Maar dat ze (vooral de drums) niet onmisbaar zijn wordt wel duidelijk met tracks als bijvoorbeeld Belly of the City en de titelsong, waar ze het toch vooral helemaal alleen doet. Het gekke? Je mist ze niet en de vraag rijst zelfs of dit album niet nog beter was geweest als de drums en basgitaar er helemaal niet waren geweest. Nog intiemer, nog mooier? Nu valt ze muzikaal terug op een structuur die ze eigenlijk helemaal niet nodig heeft.

Maar dat we te maken hebben met iets bijzonders wordt ook tekstueel al snel duidelijk als ze op I-8o declareert “I try to be lyrical, but lyrics failed me so I gave up poetry.” een inzicht dat op zichzelf al getuigd van zelfkennis en de nodige spot. Thematisch worden op een abstracte en enigszins introverte, maar krachtige manier emoties verkend .Deze staan vaak in verbinding met een omgeving of situatie. Dus zelfs als je niet snapt waar ze het over heeft is de metaforische strekking en de opgeroepen sfeer en emotie die daarbij aansluiten wel duidelijk. Zo linkt ze in het ultrakorte Honey, Oh Honey zoete honing en de voordelen en nadelen van het goedje met haar emotionele gesteldheid. Of in Streetlight Blues, waar tegen straatlantaarns botsende insecten het uitvechten, “Bugs in the streetlight. Our time is over soon. Bugs in the streetlight. Our time is over soon Don’t say that you love me then make other plans” maar tegelijk synoniem staan voor het onbegrip dat je van vrienden en familie te verwerken krijgt als je eens duidelijk voor jezelf kiest.
I Was Born Swimming is een toprelease geworden, maar het klinkt ook enigszins alsof dit pas het begin is. Alle ingrediënten zijn er: ze is emotioneel krachtig en eigenzinnig genoeg om nu al indruk te maken. Vooral het feit dat ze eigenlijk helemaal geen muzikale begeleiding nodig heeft is bijzonder. Maar mark our words: als die bom inslaat is het ineens een schok. Tot die tijd moet je vooral genieten van dit enigszins bescheiden debuut.