×

Recensie

Alternative

11 januari 2022

Springtime

Springtime

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Joyful Noise

Springtime Springtime Alternative 4 Springtime – Springtime Written in Music https://writteninmusic.com

In een tijd dat het woord “supergroup” te pas en te onpas wordt gebruikt, hebben we er hier echt weer één met Springtime. Tenminste, als je een beetje bekend bent met de Australische muziekscene althans. Het donkere toetsenwerk van Chris Abrahams (bij de minimale jazzrock van The Necks), het speelse drumspel van Jim White (nee,  niet die, de andere – van experimentele postrockers Dirty Three), plus het dissonant gitaarspel gecombineerd met de gitzwarte vocale emotie van Gareth Liddiard (The Drones, Tropical Fuck Storm).  Gezellig!  Al zijn gezelligheid en plezier niet meteen de woorden waar je aan denkt als je deze drie bij elkaar ziet, waarschijnlijk. Indrukwekkend en krachtig wel!

Toch komt opener Will To Power met zo’n bombast je huiskamer binnenvallen die we vooral van Liddiard kennen. De intense vocalen en chaotisch gitaarwerk met een bluesy randje, het had op het nieuwe album van The Drones kunnen staan. Koppel dit aan lyriek over geloofsovertuiging en het occulte – ja, we kennen het inmiddels. Laten we eerlijk wezen: het zou niet de eerste keer wezen dat hij een andere band om zich heen bouwt en er toch in slaagt zijn eigen typerende muzikale koers te blijven varen. Dit is niet per se erg, maar met krachtpatsers als Abrahams en White naast hem is het erg jammer dat ze voor de helft van dit nummer niet meer zijn als een sterke begeleidingsband. Het zou niet de enige keer zijn dat dit gevoel de luisteraar bekruipt, want ook bij de Palace Music (Will Oldham) cover horen we vooral Liddiard.

Mar dan, halverwege Will To Power volgt een instrumentale sectie waarbij White heerlijke drumfills laat horen en Abrahams lekker ritmisch op de piano soleert. Daar is opeens de balans waar je als luisteraar op hoopt. De vocale bombast en donkere poëzie van Liddiard – en zijn oom Ian Druhig, die twee tracks mee schreef , onder andere het tragisch waargebeurde The Viaduct Love Suicide –  gekoppeld aan het muzikale vernuft van de twee andere bandleden. Experimenteerdrift en improvisatie leidt dikwijls tot een flinke scheut psychedelica. Luister eens naar Jeanie in a Bottle, waar Liddiard een verhaal verteld over alcoholverslaving en het gezinsleven, maar ondertussen vooral drums en toetsen dominant zijn en er ondertussen nog bevreemdende geluidseffecten worden afgevuurd.  The Drones cover The Island is vervolgens meer psychedelisch dan het kaal klinkende origineel: jazzy drums en een soulvol orgeltje domineren, waar vocale loops eigenlijk klinken als extra “instrument” en lagen noise de rest doen.

Juist als alles goed valt slaagt Springtime erin te klinken als een waar powerhouse-trio. Als ze niet bang zijn om even lekker door te jammen, te experimenteren en te improviseren – het liedje loslaten. Of juist de andere kant op schieten en resoluut kiezen voor minimalisme. Gelukkig gebeurt dat heel vaak. De verhalende kwaliteiten van Liddiard zullen altijd zijn handelsmerk zijn, evenals dat dissonant gitaarwerk. Maar gekoppeld aan de meer vrije stijl van de andere twee ontstaat er een mooie balans en een fris geluid waar we zeker meer van willen horen.



  1. Will to Power
  2. The Viaduct Love Suicide
  3. Jeanie in a Bottle
  4. She Moved Through the Fai
  5. The Island
  6. West Palm Beach
  7. The Killing of the Village Idiot