Na twee goed ontvangen ep’s en vele levendige concerten komt Sports Team nu eindelijk met de debuutplaat. Twaalf uitbundige, luidruchtige en sterk vocale indiepopsongs met een onmiskenbaar Engels karakter.

Het zestal vond elkaar in en om de universiteit van Cambridge en verhuisde daarna richting Londen. Sports Team heeft sindsdien over aandacht niet te klagen gehad, al was dat niet altijd positief. De band kreeg het etiket van een middenklasseband die te veel gericht was op het eigen wereldje – iets wat Blur in de jaren negentig ook nogal eens werd nagedragen. Als zodanig kwam Sports Team in de media tegenover de (working class) postpunkbands van tegenwoordig te staan. Alsof er niet veranderd is in Engeland de afgelopen vijfentwintig jaar en klasse nog steeds de onderscheidende factor is.

Het debuutalbum Deep Down Happy was hiernaast ook nog eens in een race om de eerste plek in de album charts verwikkeld met Lady Gaga’s Chromatica. Onder fans van beiden leidde dit tot het volgende fenomeen online: vaak kreeg Sports Team als waardering óf een 10 óf een 0.

Tot zover het vingertje wijzen en de hedendaagse afrekencultuur. Het debuut van Sports Team laat zich vergelijken met het bijwonen van een concert van de band: sympathiek en energiek en vooral erg Brits. Na een aantal nummers blijkt de band toch wel erg druk en is (praat)zanger Alex Rice daarbovenop wel erg aanwezig. Dan dringt zich een verlangen naar rustpunten, variatie en melodie op.

Opener Lander is direct al een springerige knaller met typische teksten: ‘Yeah I’ve been waiting in the docks, for a while / Down there in Aldershot, Camberley, or Staines /I think, I’ve been packing lunches deep in boxes / I want to be a lawyer / Or someone who hunts foxes’. Hierna is Here It Comes Again ook weer luidruchtig, met een gitaar als een huilende kat. De mineurakkoorden onderscheiden Going Soft wat van de rest, al haalt de band hier ook weer flink uit. Long Hot Summer handelt over heimwee en mismatch, het is een van de betere (meer beheerste) songs met een stevige finale: ‘It was a long hot summer / And then clouds rolled over my head / I guess I’m going under / Guess I’m going under’.

De single Here’s The Thing is lekker strak en prikt door sociale conventies en drogredenen heen en The Races, dat lekker doordreunt, is weer zo’n typische Engelse muzikale spotprent. Kutcher (‘I just wanted to be your mid-noughties MTV star’) is wat kalmer en laat ingetogen gitaarwerk en subtielere dynamiek horen. Dat is absoluut welkom richting het einde van de plaat. Het afsluitende Stations Of The Cross is weer ontsproten aan het leven in een kleinere provinciestad. Spannend en strak, al ontbeert de song een sterk refrein. Het is niet de eerste keer dat de band zich op dat vlak wat overschreeuwt.

De songs op Deep Down Happy zijn soms hectisch en niet bepaald uitnodigend. Soms zijn ze ook lekker energiek, catchy en gezegend met een helder rockende sound. Een ep zal voor velen beter te behappen zijn dan een heel album. Het succes is echter al binnen voor Sports Team; het album stond bijna op nummer 1 in Engeland en de band heeft een leger aan jonge fans. Sports Team verdient absoluut geen 10 maar een dikke onvoldoende is ook niet op zijn plaats. Een krappe 7 derhalve, als we dan toch moeten oordelen.