×

Spoon

Lucifer on the Sofa

Geschreven door: Edwin Hofman

Uitgebracht door: Matador

Spoon - Lucifer On The Sofa
Lucifer on the Sofa Spoon Alternative 4.5 Spoon – Lucifer On The Sofa Written in Music https://writteninmusic.com

Het is alweer drie jaar geleden dat Spoon zijn negende album uitbracht. Hot Thoughts bleek in het voorjaar van 2017 de zoveelste sterke plaat van de band uit Austin, Texas. Hoeveel er in de wereld ook veranderde in de afgelopen jaren, bij beluistering van Lucifer on the Sofa blijkt dat sommige dingen ook heerlijk bij het oude zijn gebleven: Spoon maakt nog steeds beresterke platen.

Net als zijn voorganger verschijnt deze tiende van Spoon ook op Matador, het label waar de band in 1996 op debuteerde. Hopelijk blijft deze hernieuwde relatie nog jaren in stand want band en label verdienen elkaar. Lucifer on the Sofa zal gezien de kwaliteit van de songs de banden flink moeten kunnen versterken. Zanger/gitarist Britt Daniel zei overigens het volgende over het album: ‘It’s the sound of classic rock as written by a guy who never did get Eric Clapton.’ Aangezien deze prettige losse flodder wellicht niet helemaal verhelderend werkt, zullen we toch maar even een nadere blik op het album werpen.

De drie singles gaven al aan dat Spoon nog steeds lekker ongepolijst klinkt en nog steeds het lef heeft om de meest uiteenlopende album teasers op het publiek los te laten. The Hardest Cut is heerlijke, vette boogie rock die we in het verleden wel vaker vanuit Texas mochten verwelkomen (ZZ Top). Wild, met zijn lekkere stuwende gitaren, groeit organisch aan met piano en nog meer gitaar. Mooi om te horen hoe de song langzaam en verrassend uitdooft. Niet bepaald een voor streaming geformatteerde single. Net als Wild, is ook My Babe bepaald geen uptempo inkoppertje maar ook deze robuuste, doorleefde song is niet te versmaden.

Op Lucifer on the Sofa hoor je in de eerste plaats eigenlijk gewoon een live band. Spoon klinkt weer heerlijk direct, open en ongepolijst. De rootsy albumopener Held is gortdroog maar halverwege trekt er een soort lift off voorbij die de ramen wijd opengooit. Heerlijk. Het is lovenswaardig dat de band die twee sferen gewoon in één nummer stopt. Ook het groovy en puntige Feels Alright kent een geestverruimende passage. Dromerige, woordloze zang met tintelend snarenwerk brengen hier andere sferen. Op Astral Jacket waagt de band zich zelfs aan een soort loungepop (ook de term yacht rock viel al), met een grote rol voor de Fender Rhodes. Compositorisch niet opvallend, maar binnen de context van het album een prima en gedurfde verbreding.

Een van de absolute hoogtepunten is The Devil & Mister Jones, een track die je iedere club de komende maanden toewenst. Hier klinken de gitaren clean, de akkoorden stemmig en zijn de koortjes zoet. Toch duiken hier ook nog wat scherpere gitaren op. Saxofoon maakt deze song vervolgens helemaal af. Zo boeit de band met levensechte in your face songs (de productie was in handen van de band en Mark Rankin, bekend van onder meer Adele en Queens of the Stone Age).

Spoon overtuigt van begin tot eind. Satellite start mooi ingetogen en atmosferisch om fijn uit te bouwen tot een voller, fuzzy geluid. De afsluitende titeltrack is vlak, open en beheerst. Saxofoon en toetsen laten hun muzikale penseelstreken achter over een straffe beat. De band wil duidelijk ruimte scheppen. Dat voelt prima na alle levendige dadendrang van de voorgaande negen tracks. Vervolgens kun je niet anders dan concluderen dat Spoon het ‘m weer heeft geflikt. Voor de zoveelste keer.



  1. Held
  2. The Hardest Cut
  3. The Devil & Mister Jones
  4. Wild
  5. My Babe
  6. Feels Alright
  7. On The Radio
  8. Astral Jacket
  9. Satellite
  10. Lucifer On The Sofa