Wat doe je als journalist als je niet bekend bent met het oeuvre van een band, maar wel de urgentie van hun release inziet? Een collega raadde mij aan om eerlijk te zijn; wat een eye-opener! Gewoon eerlijk zeggen dat je de band niet volgt en onbekend bent met hun releases. Spock’s Beard is voor mij een spreekwoordelijke blinde vlek. Wat nu volgt is mijn indruk van de muziek op hun nieuwe CD Brief Nocturnes And Dreamless Sleep. Veel meer kan ik niet doen, maar ik hoop dat mijn review alsnog een bijdrage levert aan de verspreiding van de muziek van deze band.

Het lijkt haast onwerkelijke muziek, klanken die mooier zijn dan het leven zelf. Onnatuurlijk maar niet emotieloos. Het gevoel dat deze muziek mij geeft is hetzelfde als bij het lezen van science fiction. Wat deze band mij wil vertellen is maar gedeeltelijk voor mij te begrijpen; de woorden hoor ik en begrijp ik, maar de muziek lijkt er enigszins los van te staan. Voor iemand die houdt van de rauwe confronterende werkelijkheid van Slayer is de gladde droommuziek van Spock’s Beard haast niet te begrijpen. Vergelijkingen met andere bands gaan eigenlijk allemaal mank. Niet dat Spock’s Beard geen overeenkomsten vertoont met andere bands, maar ze doen de dingen op hun eigen manier en dat vind ik juist zo bewonderenswaardig.

Wat mij aantrekt in de muziek van Spock’s Beard op Brief Nocturnes And Dreamless Sleep zijn de tempowisselingen en het vrije musiceren. Het is duidelijk dat de band zich niet laat beperken door enige regels; waar een break gewenst is, wordt hij ook gespeeld. Deze vrijheid werkt inspirerend en zorgt voor een aparte flow in de melodielijnen en ritmes. De rustigere nummers als Submerged en A Treasure Abandoned spreken mij minder aan dan het wat ruigere werk. Afterthoughts bijvoorbeeld! Lekker stampend syncopische ritmes, freaky gitaren met dito synthesizer en heerlijke a capella samenzang in het middenstuk.

Spock’s Beard is één van de belangrijkste bands binnen de progressieve rock. Ik heb al eens geschreven dat ik van mening ben dat de progressieve rock lang niet meer zo progressief is als ze bij de geboorte van het genre was. Dat neemt niet weg dat er nog steeds mooie muziek gemaakt wordt die voortborduurt op de ondertussen ontstane traditie.