Zes jaar is hij weggeweest. Of eigenlijk niet echt, maar Erik de Jong heeft gewoon veel andere dingen gedaan. Ondertussen lag er wel een stapel nieuwe liedjes klaar, die elke dag groter werd. Uiteindelijk is daaruit Tot Ziens, Justine Keller ontstaan. Het is een prachtig album geworden met een mooi thema: verlangen. Herfstachtig (Oostende), melancholisch (De Grote Zon), maar soms ook op het hysterische af blij (Heel Goed Nieuws). De Jong waait alle kanten op, maar weet het thema dat Tot Ziens, Justine Keller heeft goed vast te houden en te verwoorden: dat van een man die hunkert naar het eerste-keer-verliefdheidsgevoel. Dat kan natuurlijk niet, want dat gevoel heb je maar een keer in je leven. Dus hij heeft moeite met slapen (Club Insomnia) en vlucht in de drank (Koning Alcohol).

Wie ook terug is, is Ronnie. Negen jaar geleden stelde Spinvis hem voor: een beetje een onhandige jongen, maar wel vriendelijk. Negen jaar geleden ging hij naar huis maar anno 2011 knipt Ronnie zijn haar en heeft hij een vriendin die eigenlijk nooit iets van haar laat horen. De Jong weet perfect het karakter de knullige Ronnie neer te zetten, zonder dat duidelijk te beschrijven. De woordkeuze beschrijft dat Ronnie een beetje een loser is, maar dat zelf niet door heeft. Maar het maakt hem ook niet uit.

Net als op voorgaande albums Spinvis (2002) en Dagen Van Gras, Dagen Van Stro (2005) zijn de liedjes op Tot Ziens, Justine Keller een soort foto’s die worden beschreven. Het plaatje wordt steeds wat uitgebreid, er wordt steeds meer duidelijk. We Vieren Het Toch is daar het voorbeeld van: je ziet het feest, de heuvel en de das en de hoed. Deze ‘foto’s’ worden weergegeven in de grafic novel die bij het album hoort, en geïllustreerd is door Hanco Kolk, en voegt iets extra’s toe aan het album.

Tot Ziens, Justine Keller is een mooie opvolger van Goochelaars & Geesten uit 2007, maar haalt het wellicht net niet bij de bijzonderheid van die plaat. Waar Goochelaars & Geesten de prachtige liedjes Wespen Op De Appeltaart en Dag 1 bevat, is Tot Ziens, Justine Keller wat vlakker en heeft wat minder uitschieters. Maar toch, op dit derde, echte album zingt De Jong zinnen als “begin de dag met tequila, dan is het randje er een beetje af en doet het niet meteen zo’n pijn” en “Geschiedenis herhaalt zich nooit, maar rijmt altijd een keer”. Dit soort zinnen staan voor altijd in ons geheugen gegrift. Alsjeblieft, laat ons niet nog eens zes jaar wachten op een nieuw meesterwerk.