Spinvis maakte zijn vijfde album af in ‘splendid isolation’. Toen in maart het muziekleven grotendeels stilviel moest hij noodgedwongen zelf de laatste hand leggen aan de plaat. Ook het mixen kwam nu op zijn bord terecht. Daardoor werd 7.6.9.6. eigenlijk een plaat die zich liet vergelijken met het eerste album uit 2002, toen Erik de Jong nog in zijn eentje aan zijn muziek sleutelde en schaafde.

7.6.9.6. moet het doen zonder de single van deze zomer De dag dat Richard Krajicek Wimbledon won. Vooral de lange versie van dat nummer kon zich bij de betere creaties van De Jong scharen en deed zeker uitzien naar de nieuwe plaat. De sluimerende, weldadige passages van die song waren meer een voorbode van 7.6.9.6. dan de pittige electrosound die domineerde op die single. Het nummer Stuntman, dat handelt over eerlijkheid en echtheid (‘de doden zijn te mooi en de liefde is gescript’) heeft nog die nonchalante do it youself electropopsound – met fuzzy injecties – en ook Verzonnen man is uitbundiger en koerst met kwetterende blazers vrolijk naar zijn einde.

De vijfde Spinvis is het voor het merendeel echter opgebouwd uit mooi vormgegeven, zachte songs. Songs als herinneringen, dromen, vrije associaties en spontaan opborrelende sensaties van weemoed, melancholie of geluk. Als daar alles samenkomt is Spinvis nog steeds uniek en treft hij diep. De single Scherven van jou is daar een voorbeeld van: heel veel sfeer dankzij mooie (mineur)akkoorden, tweede stem, strijkers, sitars en De Jong die nog net zo oorspronkelijk en verwonderd klinkt als twintig jaar geleden. Ook de dromerige titelsong blijft nog wel even ronddwarrelen: ‘Ik had je net gemist… nog net rook ik je sigaret… en je bed was nog warm’. Een minuscuul gitaartje, melancholieke piano- en vioolklanken doen na drie minuten uitgeleide. Niet vandaag houdt de sfeer vast, de schrille gitaar die dit zacht golvende klanklandschap doorklieft is een fraaie verrassing.

Picasso is een logische single: even vlot als dromerig en beeldend, dankzij treffende teksten (‘ze danst in de keuken, in haar pyjama’). De lekker plukkende en trekkende bas is een smakelijk ingrediënt van deze song die Spinvis op het lijf is geschreven. Het eveneens uptempo Hollywood heeft een fijn bevreemdend koortje – vijf kelen ondersteunen Spinvis hier – en een onvoorspelbaar verloop, met extra zangstemmen, fijne, stemmige sfeermakers als blazers en strijkers en naar het einde toe verzwaarde beats.

‘Ik heb je eventjes gekend in een eeuwig moment,’ zingt De Jong in Parel, verwijzend naar het schilderij van Vermeer. De sfeer is hier, dankzij de bevlogen koorzang, bijna religieus. Hij maakte het nummer in het kader van het project Bekijk het Mauritshuis met je oren. Opvallend is ook de gitaar/indiepop van Soms breekt er een hart, soms blaft er een hond, een song die een eerdere incarnatie kende en ooit als Invisible Girl van de gelegenheidsband The Group (met Erik de Jong) aan het boek Vreeland van Jerry Goossens werd gekoppeld.

Zo kent 7.6.9.6. toch velerlei sferen en kleuren, ook al laat De Jong de stevige expressies achterwege. Waar op eerdere albums af en toe nog een song opdook die kwalitatief uit de toon viel, heeft deze plaat een mooiere samenhang. Dát, en het gelukkige feit dat het album weer een paar nieuwe hoogtepunten in het oeuvre bevat, zorgt ervoor dat deze vijfde van Spinvis het niveau van zijn vier voorgangers moeiteloos doortrekt. Sterker, 7.6.9.6. is een van zijn beste platen.