Het Canadese platenlabel Gypsy Soul introduceerde eerder Samantha Martin en Bywater Call bij de  Europese muziekliefhebbers, daar komt nu Spencer Mackenzie bij. De derde  langspeler van de jonge Canadese gitarist die ongetwijfeld  bij de liefhebbers van stevige bluesrock zal bekoren. Mackenzie debuteerde in 2016 op zijn zestiende als een soort wonderkind met Infected By The Blues. Twee jaar later volgde Cold November, hij rondde zijn muzikale opleiding in Hamilton succesvol af en  heeft ondertussen een nieuwe, derde langspeler afgewerkt in Toronto.

Het start overigens bijzonder sterk met Baptized By Cold Water, een met dreigen drumroffels opende track, het rafelige   gitaarspel wordt ondersteund door een pittige orgelgroove en Mackenzie’s zang wordt versterkt met gloedvolle backing van Chantal Williams. Die zangeres duikt terug op in Preach To My Soul en dat is geen slechte zaak, Mackenzie is weliswaar een voortreffelijk gitarist maar eerder beperkt als zanger. Dat dat euvel wordt bij momenten handig opgevangen in het samen met  Richard Mackenzie gecomponeerde repertoire.

De massieve en ritmische gitaarescapades zijn uiteraard alomtegenwoordig en dat werkt wellicht beter op een podium, in de huiskamer wordt het eerder een wat enerverende ervarig. Het van Paul Simon’s titelloze, uit ’72 daterende album, afkomstige Paranoia Blues wordt met piano en de slidegitaar van Steve Strongman getransformeerd in een sprankelende boogie. De blazers in Your Turn To Cry  zijn eveneens welkom. Als het volume van de gitaar even teruggedraaid wordt zoals in Two Doves, een gospelgetinte ballade blijven we luisteren. Helaas zijn die passages dun gezaaid op een niet onverdienstelijke gitaarplaat die als geheel minder overtuigt.