Chrystia Cabral kiest niet voor de eenvoudigste weg. Pantheon of Me is een onmogelijke ontsnapping uit een caleidoscoop spiegeldoolhof waarbij ze op elke denkbare hoek de confrontatie met zichzelf aanvecht. Dit duistere debuut onder haar artiestennaam Spellling (ja, inderdaad met drie l’s in het midden) is een ongemakkelijke verwarrende plaat, waarmee ze een toevlucht in de donkere postpunkscene zoekt. Een spinnenweb wat zich steeds strakker om de zangeres aanspant, en waarbij ze als hulpeloze prooi toeziet hoe de akkoorden haar bijna vermorzelen. Gedurfd en gewaagd? Zeker. Een onovertrefbaar meesterwerk? Misschien ook wel. Opvolger Mazy Fly staat met een voet nog in die troebele nachtmerrie, terwijl die andere zich al in een heldere droomwereld bevindt. Nog steeds enigszins angstaanjagend, al wenken de hypnotiserende klanken je wel naar het bevrijdende licht toe.

The Future openbaart zich aan de horizon. We ontlopen het heden door alvast in de toekomst te leven. Het derde wapenfeit is ondertussen alweer een jaar geleden afgerond en presenteert zich nu als The Turning Wheel. Spellling kiest voor een yin en yang benadering waarbij ze het geheel in above en below tracks onderbrengt. Het spinnenwiel wat in de The Turning Wheel titel centraal staat spint regels, klanken en de muzikale voordracht in gouden toegankelijke ambitieuze songs als Repelsteeltje aan elkaar. Nog steeds lokt dat stoffige torenkamertje waar ze haar verleden heeft achtergelaten. Net als bij Doornroosje oefent bij Spellling die eeuwige slaap een grote aantrekkingskracht op het onschuldige enthousiasme en de maagdelijke kinderlijkheid in haar nummers uit.

Helaas is dit ook tot het ongewild vroeg volwassen worden in het slepende opbouwende hoogtepunt Boys at School te herleiden. Dit confronterende traumatische nummer gaat naar het trieste pestgedrag op de middelbare school terug, waarbij overwogen wordt om het leven op het zestiende levensjaar te beëindigen. Als artiest wordt ze door haar uitzinnige afwijkende karakter gewaardeerd terwijl dit juist in haar puberteit bijna de allesvernietigende nekslag is. Deze hardheid van de maatschappij vormt nog steeds de leidraad in het dagelijks functioneren, waar geloof, ras, seksuele geaardheid en het gewoon jezelf durven te zijn nog steeds niet volledig gewaardeerd en geaccepteerd wordt. De eerder aangehaalde sprookjeswereld is het escapisme als de waarheid ondraagbaar is. Het klassieke breekbare glazen piano raamwerk wordt door een veelvoud aan demonische gillende gitaarakkoorden stuk gespeeld die als indringende kwelgeesten de aanval inzetten.

Een voorbode voor de zware down to earth diepgang welke zich in de below nummers voortzet. Alsof een chagrijnige Walt Disney aan Burt Bacharach de opdracht geeft om zijn commercieel gemaakte mythes vakkundig de vernieling in te helpen door er een kwetsbare vocalist in te plaatsen. Want het leven is geen sprookje, zeker niet in 2021. De binding met de realiteit blijft dan ook continu intact. Chrystia Cabral legt de pijnlijke triggerpoints van haar soulstem bloot en graaft diep in haar ziel om de deprimerende ervaringen op te roepen. Die kwetsbaarheid zit diep in Little Deer verscholen waar ze als een rank jong hertje reïncarneert. Dit beeld wordt later nog in het krachtige Emperor with an Egg versterkt waar ze als een herboren gevleugelde feniks een nieuw leven met zich meedraagt.

Dus weg met de keyboards die op de vorige twee platen zo prominent op de voorgrond opgesteld staan. The Turning Wheel vraagt om een breed georkestreerde aanpak waarbij de instrumenten daadwerkelijk in en uit ademen. Hier en daar een tikkeltje theatraal waarmee ze de grenzen van de jaren zeventig rockopera’s opzoekt. Het is allemaal lekker zweverig en spiritueel, songs die ze zelf als de above songs catalogiseert. We stappen een vredelievende wereld binnen die door koperblazers en harpen bewoond wordt. Een geschikte instrumentenkeuze waarmee ze eenvoudig de roep om een nieuwe religieuze Awaken wereldleider beantwoordt die de bloedende planeet een snelcursus EHBO aanbiedt, en tevens naar een donkerder mineurgeluid switcht waar een stormvloed aan onheilspellende donderende percussie zich bij het gezelschap voegt.

Ergens in die gitzwarte oppervlakte drijft daar de opening naar het licht. Legacy verklaart de donkerheid van de vorige albums Pantheon of Me en Mazy Fly. De aantrekkingskracht van de duisternis is in haar genen vastgelegd, een onbedoelde erfenis waar haar vader Chrystia Cabral mee opscheept. De persoonlijke teksten en de daarbij gevormde filmische muziek zijn het dynamische zwaard Excalibur waar ze dit dragende verdriet mee bestrijdt. Hoe heerlijk is het als Spellling de gemiste kille synthesizers en voorgeprogrammeerde drumbeats opnieuw in de jaren tachtig synthpop van het ondertussen gedateerde futuristische Queen of Wands introduceert. De Magic Act magie zit in de toegankelijke eighies progpop gitaren verborgen welke zich totaal onverwachts aandienen.

De zoektocht naar haar innerlijke rust is nog lang niet ten einde, er zitten genoeg niet opgevulde hiaten in het leven, waardoor de cirkel nog niet rond is. Tot die zelf reflecterende conclusie komt ze in Revolution. Stiekem verlangt Chrystia Cabral niet naar deze voltooiing, omdat het tevens de voedingsbodem voor haar inspiratie vormt. The Turning Wheel is een prachtplaat waarmee ze de liefhebbers van pop songs met een meer alternatief georiënteerd publiek samenbrengt.