Compromisloos de heilige huisjes omver schoppen. Het uit New Orleans afkomstige Special Interest kiest niet voor de gemakkelijkste weg om hun muziek aan de man te brengen. Met de Spiraling EP leggen ze al een aantal ontkiemende onkruidblaadjes bloot. Het oogsten begint echter met het volwaardige digitale hardcore The Passion Of debuut. In dit beschimmelde rottingsproces zaaien ze pas echt met hun mix van snoeiharde gabber, cyberpunk 2.0, bijtend cynisme, agressieve deephouse, underground disco en industrial no wave paniek. Is het zinvol om deze oorverdovende oerknal te overtreffen? Blijkbaar niet, op Endure verleggen ze de aandacht naar dansbare artfunk en stoere catchy glamrock. Dit alles in een gangbaar tempo, waardoor de teksten meer diepgang krijgen. Het van zich afschreeuwende therapeutische Impulse Control, de doodsgrimmige geharde Love Scene en het overrompelende My Displeasure noodkreet zijn de loskoppelende sleuteltracks, welke het verleden afsluiten en het heden toelaten.

Als je dan toch de nadruk op die duistere zaterdagavond beleving legt, doe het dan gelijk goed. De Midnight Legend video geeft dit treffend weer. Drugs, seks en heel veel dance, om uiteindelijk voldaan in de klaarlichte ochtend met een feelgood gevoel het dagelijks leven in te stappen. Deze doet het in een club ook gewoon prima. De zwoele sensualiteit benadrukt juist de andere kant van het uitgaansbestaan, en is zacht en teder. Bewonderenswaardig hoe ze de overstap naar het grote publiek maken, zonder aan geloofwaardigheid te verliezen. Het nachtelijke Cherry Blue Intention escapisme spint een strak web van jaren tachtig synthpop draden en industriële jaren negentig rock. Het feestende (Herman’s) House handelt over plaatselijke volksheld Herman Wallace die na jarenlange isolatie, slechts een paar dagen van zijn vrijheid geniet en vervolgens aan kanker overlijdt. Special Interest biedt hierin de luisteraar de mogelijkheid om de boodschap te begrijpen, maar accentueert deze niet op een politiek correcte wijze, ze geven er juist een luchtigere toetsing aan.

Moet je de gefrustreerde overspannen Foul chaos in je hoofd structureren en deze zwakte inbakeren, of moet je deze met trots in een duidelijk statement uitspreken, en er op die manier juist je kracht van maken. De fragmentarische warboel krijgt hierdoor bij boegbeeld Alli Logout vorm, en het belichaamt de onvrede van een vragende angstcultuur. Het is de soundtrack van het ontvlambare de wereld staat in brand tijdsbeeld waarin we leven. Alli Logout geeft geen antwoorden op de sociale issues en het uitgespeelde nare onderbuikgevoel van het revolutionaire Kurdish Radio oliemachtsspel, maar triggert, steekt, schopt en nodigt je tot nadenken uit. We hebben weinig van het verleden geleerd. Het broeierige met aanvallende politiesirenes gevulde Concerning Peace electroclash is de duistere vooravond van de theatraal aangezette non-tolerance LA Blues pianopunkrockopera. Daarin koppelen ze de opruiende Rodney King rel opstand uit 1992 aan de gewelddadige dood van Eric Garner en de Black Lives Matter reactie op zijn laatste I Can’t Breathe woorden.

Deze anarchistische aanpak ligt dus niet onder een overdosis aan noise bedolven, maar legt die connectie in dansbare tracks. Onderschat bij dat ijzersterke strategisch fundament de waarde van de aan Living Colour memorerende Nathan Cassiani basstructuren en hyperactieve drummachine programmeur Ruth Mascelli niet. Die laatste verstevigt haar positie door de verantwoording over het elektronisch klankveld te continueren. De gitaar van Maria Elena is subtieler aanwezig, Special Interest legt deze zeker geen spreekverbod op. Endure jaagt als een opruimende stofzuiger door de tracks heen, en verbreedt hiermee het afgebakende territorium.