Mummer Love is het tweede album in een serie van drie. Soundwalk Collective begon eerder dit jaar de triptiek The Perfect Vision met het album The Peyote Dance. Het drieluik is gebaseerd op het werk van drie Franse dichters: Antonin Artaud, Arthur Rimbaud en René Daumal. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Patti Smith bij dit project betrokken is. Zij liet zich van jongs af aan al inspireren door Franse dichters als Verlaine, Baudelaire en vooral Rimbaud. De dichters die binnen The Perfect Vision worden aangehaald reisden naar onbekende streken om nieuwe inzichten en perspectieven op te doen, wellicht een visioen te krijgen dat voorbijging aan vaste vormen en grenzen. En zichzelf te verliezen.

Soundwalk Collective reisde voor dit tweede deel naar Afrika om een obscure periode in Rimbauds leven te onderzoeken en te doen herleven. Rimbaud verliet het ‘Westen’ en kwam terecht in Harar, Ethiopië, het epicentrum van het Soefisme. Deze mystieke vorm van de islam wijst wereldlijke zaken af en gaat juist over het onbekende bereiken, bijvoorbeeld door muziekbeleving die kan leiden tot een gemeenschappelijke extatische geestestoestand.

Mummer Love kent gastbijdragen van niemand minder dan Philip Glass en Mulatu Astatke. Ook werkt de Soefi groep van Sheikh Ibrahim mee. Die groep is met Philip Glass te horen op Eternity en Bad Blood, tracks gekleurd door ‘vraag- en antwoordzang’, die door subtiele, strakke beats zachtjes de moderniteit worden ingetrokken. In eerstgenoemde voegen de woorden van Rimbaud, uit de mond van Smith, een mooie extra dimensie toe. In het tweede stuk is het de piano die voor nog meer emotie zorgt. ‘Let go… disappear… without hope of greater joy…,’ bezweert Smith op Song Of The Highest Tower, omgeven door de hypnotiserende zanggroep en de muziek van Mulatu Astatke. Dezelfde hoofdpersonen zijn te horen op het afsluitende Sensation, een aangrijpend werk dat dagdromen over oneindige liefde beschrijft en continu verspringt van dromerig en ingetogen naar luid en opzwepend

Het enige nummer met nieuwe teksten is Mummer Love, waarvoor Smith de woorden schreef; persoonlijke, vurige overpeinzingen van de jongeling die de stad zou willen verlaten voor Abessinië om ‘het zwarte gat van de universele liefde’ te vinden. De multi-vocale voordracht van Smith geeft het geheel een indringend, trippy karakter.

De samenkomst van de muzikanten op de plekken waar Arthur Rimbaud 140 jaar geleden op ontdekkingstocht was levert een oprechte, soms intense maar zeker nog toegankelijke ‘viering’ van het werk van de jonge Franse dichter op. Mummer Love, met zijn deels Engelse teksten en hier en daar scherpe ritmiek, is geen album waarmee de luisteraar zichzelf als een druppel in de oceaan kan laten oplossen, om het passend uit te drukken. Een indringende en verfrissende luisterervaring is het wel. En met het 10 minuten durende, minimalistische, La Maison De Rimbaud komt het collectief toch nog best dicht bij de spiritualiteit die dit album beschrijft.