Voor het vierde Soulsavers-album heeft muzikale tandem en Soulsavers-ruggengraat Rich Machin en Ian Glover Depeche Mode-frontman Dave Gahan gestrikt als vocal boegbeeld. Hij neemt op innemende en overtuigende manier de plek van Mark Lanegan in.

In 2009 verzoop Soulsavers nog in het voorprogramma van Depeche Mode. Het publiek zat niet op hen te wachten, zanger Mark Lanegan kon in de grote arena’s met zijn introverte podiumpersoonlijkheid niet voorbij de eerste rijen publiek komen… Maar avond aan avond stond een dolenthousiaste Dave Gahan van Depeche Mode in de coulissen te kijken. Niet gek, want met drie puike albums op zak waarop elektronica en rock aan gospel en country werd gekoppeld, is Soulsavers een uniek project. Zeker de twee albums waarop Mark Lanegan met zijn donkerbruine en gruizige stemgeluid ondanks diverse andere gastvocalisten alle aandacht opeist (It’s Not How Far You Fall It’s How You Land en Broken) zijn pareltjes in de muziekgeschiedenis. Die voorprogrammashows vormden de basis voor het nieuwe Soulsavers album. Lanegan had weer zin om solo te gaan, Dave Gahan had even een pauze ingelast met Depeche Mode. Het kwam allemaal mooi bij elkaar. Zodoende neemt Gahan alle vocalen op zich op The Light The Dead See.

Het is een samenwerking die wonderschoon uitpakt. Daar Soulsavers van oorsprong een band is die haar wortels in de elektronica heeft zou je denken dat een samenwerking als deze een ‘Depeche Mode light’ zou kunnen gaan worden. Niets is minder waar. Als je dan toch een link naar Gahans band moet maken, komt Songs Of Faith And Devotion het eerste bij je op, puur vanwege het religieuze concept en het gebruik van gospelzangeressen. Maar muzikaal kan Gahan binnen dat thema met Soulsavers verder de diepte in gaan. Dat de band daar in meegaat is prachtig. Het betekent dat de elektronica die je op vorige albums her en der nog behoorlijk prominent kon horen vrijwel volledig zijn losgelaten en dat op The Light The Dead See voornamelijk traditioneel instrumentarium is te horen.

Het maakt dat The Light The Dead See zowel een unieke plek in de carrière van Gahan inneemt, als binnen het oeuvre van Soulsavers. Het desolate gevoel dat eerdere Soulsavers albums opriepen, snijdt op dit album nog dieper door de ziel van de luisteraar. Terwijl Gahan muzikaal de perfecte uitlaatklep voor zijn zo geliefde thema’s boete, schuld en religie heeft gevonden. Eer dat je bij de majestueuze single Longest Day bent uitgekomen, besef je al dat dit een album met torenhoge ambities is en die ambitie wordt in de tracks die volgen alleen maar aangescherpt. Luisteren naar Presence Of God voelt als een gewijde reis, uit tracks als Take Me Back Home en I Can’t Stay spreekt een desolate eenzaamheid die naar de keel grijpt, waar een nummer als het overstuurde Gone Too Far klinkt als een wanhopige schreeuw van frustratie. Eer dat je aan bent beland bij afsluiter Tonight kan je niets anders dan naar adem happen. Waar dat licht dat de doden zien zich dan moet bevinden, blijft een raadsel. Inktzwart en aardedonker is het beeld dat op The Light The Dead See wordt geschetst. Maar het intrigeert enorm. In die duistere wereld van Gahan en Soulsavers is het heerlijk zwelgen. Luisterbeurt na luisterbeurt.