Wat blijft het toch een gemiste kans dat het uit Belfast afkomstige donkere postpunkgezelschap Robocobra Quartet met Plays Hard To Get niet de gehoopte erkenning hebben krijgt die dit eigenzinnige gezelschap verdient. Een mooie jonge verfrissende eenheid van muzikanten die op de Sonic Arts Research Center hun studie voltooid hebben om hier gebroederlijk een vervolg aan te geven. Waarschijnlijk lopen ze vier jaar geleden met hun gedurfde free jazz eighties blazers en brutale praatzang net een stapje op die punkrevival voor welke in hun kielzog Ierland overspoelt. Nu ze de mogelijkheid krijgen om hier gemakshalve op aan te sluiten richt drummer en vocalist Chris Ryan zijn vizier juist op een nieuw project, waarbij elke binding met het veelbelovende Robocobra Quartet verdrongen dan wel geamputeerd is.

Sorbet is een doorgedraaide kapotte blender die allesbehalve verkoelend werkt. Uitgaande van een zoektocht naar zijn ego beland hij in een krachtveld die stukken verder dan zijn eigen persoon reikt. Het is een universele handelswijze die bij de geboorte aftrapt. De vraag is alleen waarvan? Al filosoferend komt hij bij die grote alles omvangende vragen terecht. Waarom zijn we wie we zijn, en waar vanuit is onze kennis ontstaan? Is de mensheid daadwerkelijk geslachtsgebonden, of zijn we van oorsprong juist allemaal gender neutrale wezens? Is er leven op andere planeten, en zo ja? tot hoever oefenen ze nu al van buitenaf invloed op ons uit?

Het geïsoleerde leven in 2020 doet vreemde dingen met de mens. Iedereen heeft wel ergens wat ontsluierende achterdocht in zijn gedachtegang zitten, en verlangt naar een controleerbaar en voorspelbaar leven terug. Totdat dit coronavrije toekomstperspectief nog niet gewaarborgd is, klampen we ons vast aan de vastigheid die het bestaan ons te bieden heeft. Een stabiele factor daarin is de muziekbeleving. Life Variations, precies! Verschillende invalshoeken die het leven belichten.

Grootst kondigen ze Birth (My First Day) aang, alsof er iets moois te vieren valt. Er wordt auditie gedaan om als nieuw geborene de wereld te verwelkomen. De hardnekkige zware regenval aan dromerige keyboardklanken worden door het percussie verleden van deze geschoolde drummer weggespoeld. Het is bijzonder dat hij hierbij zijn eigen slagvaardigheid onbenut laat, en alles van de elektronische machinale mogelijkheden en zorgvuldig geplaatste samplers laat afhangen. Geluk, vernieuwing en onwetendheid komt samen in een breed scala aan overheersende dagelijkse achtergrondgeluiden.

Het is gewaagd om hier de Death (This Year I Died) grimmigheid op los te laten. De bliepjes zijn tot ziekenhuisapparatuur te herleiden die een mens kunstmatig in leven houden. De toenemende rust kondigt het eeuwige flatline moment aan, waarbij pompende drums het onstuimige onregelmatige hartmassage ritme vormen. Als een van beide in het geheel wegvalt openbaart zich die allesoverheersende dreiging. De chaotische vervormde klaagzang kondigt hierbij het berustende definitieve einde aan. Met harde flessengerinkel en uptempo beats neemt Chris Ryan toch nog eventjes achter zijn drumstel plaats om vervolgens recht in het hart van Death (This Year I Died) de noise een orgasme in retro futuristische eighties synthesizer uitbarstingen te laten bezorgen.

Vocaal gezien is Chris Ryan geen grootheid. Het is een mooi gebaar dat hij na de inleiding van Living / Dying dit te laten bezorgen aan de oude geest van Mark McCambridge te laten bezorgen. Als frontman van de somber gestemde van Arborist folkrockers weet die verrekte goed hoe hij overtuigende diepgang aan het sfeerpalet moet toevoegen. Een übermensch die als overkoepelende heerser op zijn geschepte wereld neerkijkt. Hoe prachtig is het dat dit gebruikt wordt om de balans weer terug te brengen. Life Variations is een meer dan geslaagde eerste kennismaking met Sorbet. Een kant en klaar vertelling die hopelijk los van voorspoedig verschijnend vervolgmateriaal staat. Hier moet je verder niet meer aan sleutelen