Zelfverzekerd en met de nodige trots brengt de Londense singer-songwriter Sophie Jamieson in 2013 haar zeer persoonlijke Where EP uit. Donker, sober, met deprimerende kerkelijke begeleiding. Veelbelovend, maar vrijwel totaal genegeerd. En als je dan al zoveel emotie in je werk legt is het een lastig gegeven dat deze inzet niet publiekelijk beloond wordt. De naam van Sophie Jamieson verdwijnt vervolgens al snel naar de achtergrond, veelbelovend verandert in vergeten. De labiele zangeres zakt dieper in haar persoonlijke ellende weg, zoekt haar geluk in de fles, omarmt de amicale berustende alcohol, en schenkt deze een overheersend groot levensaandeel. Vergeten verandert in verdrongen. De worsteling met haarzelf levert genoeg negatieve inspiratie op, nou is het net de kunst om uit dat gegeven de schoonheid te filteren.

In 2020 verschijnen de Hammer en Release EP’s. Hammer brengt verslavende baslijnen met het gitzwarte kletterende postpunk gitaarspel in hulpeloze nerveuze demonische instrumentatie samen. Het dronken verdovende Wine is het dagelijkse dagboekverslag met haar dagelijkse gevecht, haar dagelijkse kansloze strijd. In de elektronische darkwave van Release bevinden zich al kleine winstmomenten. Het is niet onwaarschijnlijk dat ze hiermee Simon Raymonde ontroerd en betovert. Feit is dat deze voormalige Cocteau Twins bassist haar bij zijn Bella Union platenlabel onderbrengt, een betere leerzame warme werkplek kan Sophie Jamieson zichzelf niet toewensen.

En als de regen en stormachtige klimaatwisselingen een dominante werking op de herfst uitoefenen, en de dagen zich langzaam in de duisternis verschuilen is daar dan eindelijk Choosing. Het is de moeite waard om zolang op haar debuutplaat te wachten. Ondanks dat Sophie Jamieson een drietal noemenswaardige EP’s heeft uitgebracht, is ze overduidelijk in haar voordracht gegroeid. Hammer en Release vormen het raamwerk voor Choosing, en ontstaan min of meer in dezelfde periode. Het is in principe een drieluik, het eindresultaat van een vierjarig werkproces.

Met haar vocale melodielijnen vlecht ze de zinnen al zingend aan elkaar. Het effectief problemen aanpakken werkt het beste als je de kern daarvan erkent en benoemt. De haatliefde Addition relatie is de bewustwording, kotsmisselijk na de zoveelste kater, het excuus van het zoveelste vluchtgedrag. Hemelse orgeltoetsen zijn getuige van het bewapende stroomschokjes gevende gitaarspel, waaronder de dienende gedempte stem van Sophie Jamieson om vergiffenis smeekt. De piano verwelkomt het uitnodigende Crystal. Therapeutische bewustwording met het breekbare doorzichtige kristal als synoniem voor het leven. Het is zo eenvoudig om fragiele schoonheid kapot te gooien, de scherven kerven onheelbare littekens in de ziel. De kracht zit hem niet zozeer in haar eigen voordracht, daarvoor schakelt ze doeltreffend de hulp van een sacraal kinderkoor in.

Downpour ordent weggestopte momenten, absorbeert tranen om deze vervolgens met een natuurlijke emotionele beladenheid een uitweg naar buiten te gunnen. Verdriet plaatsen, verwerken en een sturende deelgenoot maken. De niet te vermijden terugvallen zijn onontkoombaar en behoren helaas wel als belangrijk onderdeel bij het wederopstandingproces. Het Tori Amos achtige Sink is een huppelend schild van onverschilligheid. Nonchalant de problemen wegwuiven, en ondertussen steeds dieper in de modderpoel wegzakken. Een denkbeeldige gelukzalige Fata Morgana op bedrieglijk drijfzand. Filmisch vintage in het zonsverduisterende Fill. De veiligheid achter de gesloten deuren, waar halflege glazen zich vullen en het halflege leven nog enige troost geven. Een schrijnende track waar de geschreven kwetsbaarheid een net zo grillig verbaal antwoord krijgt. Hoe diep kan je gaan om de luisteraar te raken. Nou, erg diep dus, dit is de heftige uitzichtloze bodem van het vernietigende alcoholisme.

Het vertrouwde Empties, opslokkende leegtes als zalvende zekerheid. Met de prachtige Runner gitaarballad probeert een bedeesd sprintende Sophie Jamieson haar achterstand in te halen. Marcherende drums lopen met haar richting de finishlijn mee, welke uiteindelijk al zwalkend als een uiteenspattende hoopvolle dagdroom uit het gezichtsveld verdwijnt. Het afremmende fraaie Violence gaat in gemeende bijtende frustraties over. Boundary verlegt de grenzen van haar kunnen, maar geeft tevens de grens van de afvlakkende opgelegde territorium beperkingen aan. Het zwaarmoedige gebroken Who Will I Be concludeert nogmaals dat je door afwachtend gedrag geen stappen vooruit zet.

Op Choosing heerst geen hoera stemming. Choosing is ook bewust verkeerde keuzes maken. Uiteindelijk bepaal jezelf welke richting je opgaat. Doodlopende wegen, eenrichtingverkeer, kruispunten, opstoppingen en een veelvoud aan oneffen paden. Choosing ziet de volmaakte voldoening niet als eindstation. Het avondrood beeldende Long Play, het roulette risicospel, inzetten en verspelen, gokken op kansen, en deze vervolgens weer vergooien. Zelden wordt de pijn, het verlies, en de strijd tegen alcoholisme zo realistisch mogelijk door een muzikant uitgewerkt. Lovin’ Whiskey 2.0