Liefkozend en fragiel legt de Zwitserse Sophie Hunger twee jaar geleden een warme gloed over de kille elektronica van haar zesde album Molecules heen. Een betekenisvolle plaat die het hongerende verlangen naar stabiliteit uitstraalt. De licht dromerige songs vragen naar bevestiging, en leveren een mooie zoektocht op waarbij ze zelfs bij exotische Zuid Amerikaanse ritmes aanklopt. Een prachtig melancholisch romantisch tienermeisje geheel, waarbij de zangeres de muzikale inspiratie zo nabij haar geboortejaar 1983 haalt, toevallig ook de titel van haar eerder verschenen derde album.

Halluzinationen ademt veel sterker de drang tot gelijkmatigheid in het roerige leven uit, al zit die natuurlijke drive om het tempo flink omhoog te schroeven nog steeds diep in haar verborgen. Het grote verschil zit hem niet zozeer in het feit dat de mechanische keyboards en koude synthesizers grotendeels door de levendige klanken van de pianotoetsen vervangen zijn die een track als het jazzy Maria Magdalena en het met sprookjestonen afsluitend rustpunt Stranger dragen. Toch eindigt de overtuigende opener Liquid Air nog wel met een overvloed aan hemelse eighties elektronica. Het grote onderscheid zit hem vooral in de diversiteit die door de volwassen zelfverzekerdheid voor nieuwe invalshoeken zorgt. Vooral daarin is de groei het beste hoorbaar.

Door de afwisseling met de Engelse en Duitse taal toevoegt, komt het allemaal wat universeler en wereldser over, het valt op dat de Halluzinationen moedertaal haar net wat beter ligt, en dat ze juist met die verhalende sfeer in de dragende nummers meer overtuigd. Met de scherpte van een rood Zwitsers zakmes werkt ze zich vocaal door de gevarieerde nummers heen. Dat ze ondertussen alweer een aantal jaren haar thuisbasis in Berlijn heeft, merk je in de met gejaagde Krautrock effecten opgevoerde Alpha Venom sneltrein.

Krachtige tegenstrijdige beats, overtuigende cabaretzang en twinkelende soundscapes zorgen voor de disbalans in het tussen dreampop en synthpop zwevende Halluzinationen titelstuk, waarbij de kenmerkende kwaliteiten van Sophie Hunger het beste tot haar recht komen. Nog steeds wordt er flink met de voor haar zo belangrijke jaren tachtig new wave gestoeid. Het pessimistische huppelende Everything Is Good is een ironische humoristische studie van zelfkwelling, waar ze met een overvloed aan kermisgeluiden een verrassende sterke twist aan geeft.

Ondanks de persoonlijke groei en veelzeggende variatie vraagt ze op Halluzinationen minder diepgang aan haar vocalen dan op de voorganger, die daardoor net wat sterker overtuigt. Het neemt niet weg dat Sophie Hunger nog steeds die avontuurlijke drang bezit om zich verder te ontplooien.