Thomas Klein heeft een rijk verleden in de Düsseldorfse muziekwereld opgebouwd als hij in 2011 onder het alias Sølyst aan de slag gaat. Met voormalige Deux Baleines Blanches leden maakt hij daarvoor al een succesvolle doorstart in het anarchistische Kreidler. Het tweede Weekend album wordt door het alternatieve rockmagazine Spex opgepakt, en de lezers spreken hun waardering uit door Kreidler tot nieuwkomer van het jaar uit te roepen. Een succesvolle periode volgt, met optredens op Roskilde en in Brighton (The Fringe).

Ze trekken tevens de aandacht van Daniel Miller van het Mute label die een aantal tracks onder handen neemt. Die nagelaten sporen van deze baanbrekende producer zijn zelfs zo groot, dat de aanpak op Spring tot de eerder uitgezette elektronische lijnen te herleiden zijn. Ook komen ze in het Bureau B label vizier, die in 2010 Kreidler onder hun hoede neemt. Als Thomas Klein een jaar later besluit om zich te verbreden, blijft hij aan die platenmaatschappij verbonden. Spring is het vierde Sølyst album, en is een stukje luchtiger dan het in 2017 verschenen zware beklemmende The Steam Age, waar toepasselijk het nummer Autumn op staat. De herfst is voorbij, de lente is in aantocht. Gedateerde beats en blikken drumpatronen worden tot een nieuw eigenzinnig verrassingspakket geherformuleerd.

Sølyst herdefinieert met Spring de starre jaren tachtig lente door hier in eerste instantie welvarende nineties kleuren aan toe te voegen. Helaas gooit de vooravond van het Nu roet in het werkproces en wordt het positief geschetste beeld tijdens het opnameproces door de grijsheid van het hedendaagse bestaan ingehaald. Spring is dus geen nieuwe lente, maar opent spannend als een obscure jaren tachtig soundtrack van een vergeten slasher film die op de plank is blijven liggen. De echo uit het verleden, vervormd in een achttal indrukwekkende tracks naklinkend.

De aftakeling van het milieu, oliestroperig als de onoplosbare Midden-Oosten kwestie. De paniek om het COVID-19 virus, die als een afwachtend wezen genadeloos toeslaat. Het gedateerd futuristische Sheroes is de antiheld, het duistere nichtje van Moeder Aarde. De outlaw die zich diep in de bossen verschuilt en decennia lang afwacht om uiteindelijk hard toe te slaan. Een sirene aan unheimische klanken, zuigend en dreigend als een opkomende migraine. Flex, zit erg sterk in de eighties Mute label hoek, met losgeslagen donkere percussie en flinterdun Oosters klankenspel. De overtreffende stap hiervan is de stortvloed aan Atlas geweld, waar de mythologische drager de wereld tegen een slagveld aan mechanische gestuurde regendruppels beschermd.

Het euforische Spiral is een heerlijke dansbare in extase werkende trip. De voorbode van in hitte smeltende zonnestralen die genadeloos in de anticlimax van de loeizware down to earth Electric Body Music van het vertraagde Front 242-achtige eindstuk Spring afgeslacht worden. En die zomer? Die mag met een plaat als deze nog wel eventjes wegblijven.