De Nederlandse Solex (Liesbeth Esselink) maakte tussen 1998 en 2005 naam met enkele originele albums vol muzikaal knip- en plakwerk. Haar werk oogstte internationaal waardering en ze deelde regelmatig het concertpodium met blues legend Jon Spencer. Het leek een kwestie van tijd voordat beiden de handen ineen zouden slaan voor een album. Dat album is er nu en heeft de welluidende titel: Amsterdam Throwdown, King Street Street Showdown.

Op de plaat neemt Solex het op tegen Jon Spencer en diens vrouw Christina Martinez (net als Spencer ooit lid van Boss Hogg en Pussy Galore). Het uitgangspunt van de plaat werd gevormd door muzikale schetsen van Solex waar Spencer en Martinez later in Amsterdam en New York op improviseerden. Uiteindelijk legde Solex weer de laatste hand aan de tracks.

Jaren negentig

De titel verraadt al een beetje dat het werkstuk van Solex c.s. geen ingetogen plaatje is. Sterker nog:  het album heeft flink wat ‘street credibility’ en ademt een flinke jaren negentigsfeer uit. Lekkere losse, maar toch stevig beats en flink wat jazzy en bluesy injecties. Namen als Soul Coughing, Up Bustle & Out en Red Snapper schieten bij beluistering te binnen.

Het opnameproces vond zoals gezegd plaats op twee continenten en duurde bij elkaar zo’n drie jaar. Dat is niet ideaal voor het maken van een krachtig statement en dat is dan ook merkbaar aan de muziek. De meeste tracks missen signatuur, een zekere persoonlijkheid die een stempel drukt op de muziek en die de vijftien tracks memorabel maakt. Spencer en Martinez stoppen de meeste tracks flink vol met eigenzinnige, vervormde en soms erg leuke vocals, maar weten de meeste nummers niet echt omhoog te stoten.

Smakelijk

Toch biedt Amsterdam Throwdown, King Street Street Showdown genoeg sterke momenten: de tracks waar rapper Mike Ladd de vocals verzorgt weten al beter de aandacht te trekken, vooral in het  groovy, met fluit en koper verrijkte, R Is for Ring-A-Ding. Het hieropvolgende Uppercut, met lekkere orgel- en gitaarklanken is ook prima. De losse, maar toch dwingende beat zet het nummer recht overeind. Dirty laat smakelijke staande bas en saxofoon horen. Spencer en Martinez geven hier bovendien een lekkere vocale slinger aan het nummer. Even verderop blijkt Racer X, zowel Primus-achtige gekte als filmische strijkers te herbergen.

En zo zijn er nog wel meer sterke momenten aan te wijzen op dit prettig stuiterende plaatje. Maar regelmatig gaat het dus om momenten, of lijntjes in nummers en niet om tracks als geheel. Je kunt je voorstellen dat de shortlist na een opnameproces van drie jaar niet zo gemakkelijk ingekort wordt. Maar met vijftien nummers is dit album wel wat te lang. Aan de andere kant, dit biedt live weer de nodige perspectieven en naar verluidt probeert Solex wel een toer van de grond te krijgen. Dat is zeker iets om naar uit te kijken.