Het is onbegrijpelijk hoeveel miljoenen er in de handel van de doeken van de oude meesters omgaan. Natuurlijk is het prachtig voor musea om belangrijke kunstwerken als waardig cultuurgoed in bezit te hebben, terwijl je thuis met wat knutselwerk een reproductie met het schilderen op nummer of iets als diamond painting kan maken. De wereld zit raar in elkaar. De hedendaagse kunstenaars moeten onderhand om subsidie bedelen, en ook nu dreigt die sector aan de te verwachte bezuinigingen ten onder te gaan.

Met de landelijke actie Liefde Voor Muziek wordt er aandacht gevraagd, gesmeekt om de muzikanten ook in de toekomst een bestaansrecht te geven. Hoe mooi is het dat ons eigen Metropole Orkest juist nu de samenwerking met de uit Londen afkomstige Sohn uitbrengt. Eigenlijk een cadeautje om het belang van jonge leergierige getalenteerde muzikanten te benadrukken. En misschien nog wel belangrijker, het geloof in ze tot breed uitgedragen trots en respect om te zetten.

Vergeet niet hoeveel tijd en werk het kost om de opnames zo soepel mogelijk in elkaar over te laten lopen. Daar ligt juist de kracht; het klinkt allemaal zo gewoontjes. Juist het zo gewoontjes mogelijk laten klinken vergt vakmanschap. Hans Ek dirigeert het orkest met een bedrieglijke eenvoud de elektronische wereld van Christopher Michael Taylor binnen. Die bewuste openingsavond van het Amsterdam Music Event lijkt nu zo lang geleden, maar vond echt pas vorig jaar op 19 oktober plaats.

Een bijzondere gebeurtenis die eigenlijk een prachtig vervolg verdient, en waarvoor de lijnen al waren uitgezet om dit in mei drie keer te laten gebeuren. Het zou een mijlpaal worden, om 75 jaar Metropole Orkest en 50 jaar Melkweg gedenkwaardig samen te laten komen. Dan haal je de troost uit het verleden om met trots bij het heden stil te staan door deze mooie samenwerking te recenseren, en je spreekt de hoop uit om in de toekomst van zo’n doeltreffende brok aan speelplezier getuige te zijn. En dat zo’n toekomst er weer zal komen staat vast, al is het nog onzeker in welke vorm.

Het is een statement naar de buitenwereld. We zijn er klaar voor om de bezoekers op happenings te trakteren die later nog gesprekstof bij vriendengroepen zijn die het moment delen, jonge ouders die terugkijken op dat eerste moment samen als een gelukkig pril liefdesstel, en de opschepperige concertganger die tegen iedereen beweert dat hij er bij aanwezig was.

Het is te gemakkelijk om hier elke track te behandelen, als al gelijk voelbaar is wat de overkoepelende waarde is. De samensmelting tussen klassieke geschoolde instrumentisten en een hedendaagse singer-songwriter als Sohn herplaatst zich in het studieproces van de voormalige leerlingen die in de weekenden in de plaatselijke kroegen en stedelijke clubs afwisseling zoeken. Hierdoor past een artiest als Sohn ook perfect in de belevingswereld van het Metropole Orkest.

Het straalt door de verfrissende aanpak kracht uit en het haalt het maximale vermogen uit beide partijen. Vanuit een intieme ceremonie van pianoklanken wordt er naar een groots gebaar toegewerkt welke symbool staat voor de fase waar de muziekcultuur in verkeerd. We zijn nog lang niet afgeschreven, hou dat vertrouwen vast.

En de tracks hebben dus juist het meeste profijt door deze gestructureerde aanpak. De drukkende duistere omlijsting die op het soulvolle Rennen domineert krijgt een orkestrale injectie waardoor het klinische kunstmatige gereanimeerd wordt tot nummers die op eigen kracht ademen. Het staat nog net wat dichter bij het ritmische debuut Tremors, al is er in de afwisseling en afronding nog weinig onderscheid tussen die twee platen te bemerken. Een eigentijds monument.