De Amsterdamse Sofie Winterson was rond 2010 aardig bekend geraakt met The Souldiers, de soul- en funkband waar ze met haar zus en broer deel vanuit maakte. In 2014 debuteerde ze solo met het album Wires. Winterson liet op die plaat horen een andere weg te zijn ingeslagen; die van de elektronische pop.

Eind vorig jaar verscheen Sophia Electric. Winterson haalde die titel van een versterker, toen ze naar een aantal bijzonder inspirerende folksongs aan het luisteren was, over een ‘waanzinnig’ geluidssysteem. Ze pakte haar akoestische gitaar en begon daarmee in feite aan de nieuwe plaat. Een plaat die vorm kreeg in zowel Nederland als Portugal en de Verenigde Staten.

Hoewel Sophia Electric gemakshalve kan worden neergezet als electropop, sijpelen de diverse inspiratiebronnen (folk, maar ook namen als bijvoorbeeld Elliot Smith, Beach House en Mazzy Star) zeker door in de muziek, die zuiver, dromerig, intiem en vrij ingetogen is. Muzikaal gezien klinkt Sophia Electric dan ook wat leger en lichter dan Wires. Tekstueel verwijst Winterson naar (stukgelopen) liefde, aantrekken, loslaten, herinnering en verandering.

Het album klinkt goed en de songs vormen een mooi, coherent geheel. Winterson accentueert subtiel: de minimale electro van Military Man is net even vlotter dan de meeste songs, Half Asleep doet zijn titel eer aan en laat een dromerige, bijna zeurderige back drop horen terwijl Sweet Heart (‘I have won you for my sweet heart / I had so much love for you’) ambientesk is. De single Remember, met een steviger basfundament, lijkt meer gestoeld op new wave/postpunk en ontpopt zich als een weelderige electropopsong. Make You Miss Her is vergelijkbaar; ook hier weer alternatieve ‘eighties’ popsferen.

Sophia Electric laat veelal heldere, uitnodigende en wat dromerige songs horen. Soms blijft Winterson door de ingetogen muzikale en vocale aanpak wel wat op afstand, ook al zijn haar teksten zeker niet wazig. Dan is een song als het meerstemmige Not No One extra welkom. Hier komt ze net even krachtiger binnen met een tekst die hoop biedt: ‘You’re out of sight / I thought I should feel blue by this / But you turned a corner / I realized not everyone’s gone / There’s not no one here’.

Deze prima klinkende plaat is een mooie aanvulling op het eerdere solowerk van Winterson. Zo bestrijkt ze weer net even andere sferen als op Wires, zonder aan herkenbaarheid in te boeten. Je vraagt je onbewust af of de volgende plaat weer wat donkerder en ruwer of juist nóg minimalistischer zal worden. Maar dat is nu nog niet aan de orde want met Sophia Electric kan Winterson wel weer even vooruit.