Sofie Livebrant componeert al voor haar tienerjaren aan de piano, nadien komt daar gitaar bij. In het verleden adapteerde de Zweedse muzikante poëzie van Baudelaire, Emily Dickson en Sylvia Plath in haar muzikale oeuvre. Na jarenlange omzwervingen met haar eigen band en Sofia Karlson kwam er tijd vrij om zich in de gedichten van Emily Brontë te verdiepen.  Brontë werd wereldberoemd met de roman Wuthering Heights maar de dochter van een dominee bloeide in Haworth tussen haar al even getalenteerde zussen en broer open als dichteres voor ze op jonge leeftijd in getroubleerde omstandigheden overleed in 1848.

Livebrant zocht en vond de juiste balans in acht van die poëtische pareltjes, de delicate snarenpicking wordt aangevuld met instrumentatie van Johan Lindberg die de arrangementen bedacht gebaseerd op oude Britse folk die destijds weerklonk in het ongerepte moorland in westelijke Yorkshire  dat de Bronë zusjes inspireerde.

Het zijn bovenal de invloeden van de Britse folkrock die bovendrijven, het pionierswek van Pentangle  Hemelse zang op subtiel snarenwerk in Shall Earth No More Inspire Thee. In Deep Deep Down In The Silent Grave is het de naar Sandy Denny refererende emotionele voordract op een donkere mantra van percussie en viool. Even trekken de donkere wolken weg met de ijle voordracht in Awaking Morning Laughs lijkt het of we ergens aan de door Joni Mitchell bezongen zonnige Californische Westkust langs het strand kuieren. Dat gevoel blijft even hangen in het  zich op meeslepende wervelende snarenritmiek manifesterende There Was A Time.

In de titeltrack, het verstilde She Dried Her Tears, klinkt desolate eenzaamheid door en het aansluitende The Lady To Her Guitar getuigt eveneens van een eerder zeldzame, adembenemende schoonheid die we weerom in het prachtig woordeloze koorwerk van The Night Is Darkening ontwaren. Een bijzonder aangrijpende muzikale ontdekkingsreis.