Het is heel lang wachten geweest, meer dan 6 jaar zelfs. Op WiM hebben we in de aanloop al een aantal nieuwtjes geplaatst, maar nu is hij er dan toch eindelijk: het nieuwe album van Social Distortion. Road Zombie trapt het album instrumentaal af. Een fikse rocker met een heel mooi gitaarlijntje. Oude fans zullen wellicht hopen op een steviger geluid, maar dat is op de rest van het album niet het geval. Social Distortion is een grootse band en wil niet in herhalingen vallen.

California (Hustle And Flow) is een geweldige soul rocker in de traditie van jaren ’70 Stones inclusief achtergrond zangeressen. Mike Ness heeft zijn liefde voor traditionele Amerikaanse muziek nooit onder stoelen of banken gestoken en Hard Times is daar een levend bewijs van. Het is een rootsrock album geworden met veel Americana invloeden en weinig punk. Alone And Forsaken is een stevige Hank Williams cover, terwijl Far Side Of Nowhere Tom Petty ademt. Maar ik hoor ook Drive By Truckers doorklinken in Machine Gun Blues en Still Alive doet me zelfs denken aan onze eigen Tröckener Kecks. De zwaar doorleefde stem van Mike Ness past perfect en zijn teksten over het harde leven hadden geen betere soundtrack kunnen krijgen.

Social Distortion heeft de punk definitief vaarwel gezegd en zich verder ontwikkeld als een typische Amerikaanse rockband. De liedjes brengen niets nieuws onder de zon voor mensen die deze genres omarmen, maar zijn wel uitstekend gedaan. In haar hele carrière heeft Social Distortion het al moeten hebben van de goede composities en dat is nu weer het geval. Ik hoop dat alle oude fans zijn meegegroeid.

Op 22 juni staan ze in Paradiso, Amsterdam. Dat gaat geweldig worden!