Soap&Skin
Torso

Het is een lastig grijs gebied wanneer een artiest zich aan covers waagt. Je gaat de nummers bijna altijd met het origineel vergelijken en zelden is een interpretatie mooier of gelijkwaardig. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, Johnny Cash maakt zich Hurt van Nine Inch Nails eigen, door zijn naderende sterfelijkheid open en kwetsbaar op de weegschaal te leggen. Jeff Buckley overtroeft Leonard Cohen met zijn bijna evangelische versie van Hallelujah, al wordt dat nummer vervolgens kapot gedraaid. Zangeressen als Patti Smith (Twelve), Siouxsie and the Banshees (Through the Looking Glass) en Tori Amos (Strange Little Girls) maken geslaagde coveralbums. Het Soap&Skin alias van de Oostenrijkse neoklassieke darkwave kunstenaar Anja Plaschg mag zich aan dit rijtje toevoegen.
Eigenlijk zegt de Torso albumtitel al genoeg, het draait niet om de ziel, maar om de buitenkant die zich opnieuw laat aankleden en etaleren. Haar uitvoeringen hebben een stevige body, de werkelijke emotie ligt daaronder verborgen. Voyage Voyage van Desireless is daarbij het uitgangspunt. Deze Franse eighties discoknaller neemt ze al voor haar tweede plaat Narrow onder handen, en twaalf jaar later blijft ze dicht bij die versie in de buurt. Anja Plaschg speelt meer dan verdienstelijk piano, op Torso krijgt ze hulp van bevriende muzikanten, die met strijkers en blazers een ondersteunend ensemble vormen. Het is een geslaagde poging om er meer diepgang in te leggen en misschien komt de indrukwekkende tekst over die laatste eeuwige reis zelfs nu beter tot haar recht. In Born To Lose offert Shirley Bassey alles op, haar liefde, haar leven en haar dromen. Soap&Skin neemt dit verlies van haar over en draagt de zwaarte daarvan als een kruis met zich mee.
De beeldende herbewerking van de Mystery of Love folk van Sufjan Stevens herpakt de rust, en legt nog meer het accent op de verzachtende woorden. Het heftige God Yu Tekkem Laef Blong Mi, wat “God, je hebt mijn leven genomen” betekent is een compositie van Hans Zimmer, die deze voor de The Thin Red Line oorlogsfilm gebruikt. Soap&Skin elimineert het koor en stelt zich solerend breekbaar op. Hierdoor is het nog hemelser, nog kleiner. Het sluit thematisch mooi op Voyage Voyage aan. Na de reis nadert ze het eindstation, in het goddelijke paradijs. Girl Loves Me schrijft David Bowie onder invloed van zware pijnmedicatie in de laatste fase van zijn leven. Ook dit is lastig troebel vaarwater. Soap&Skin blijft dicht bij het origineel, met overstuurde uithalen en verdovende vertraging in haar stemgeluid. Prachtig intens, maar de vraag rijst of ze het recht heeft om zich dit nummer eigen te maken. Een lastig dilemma. Het vroegtijdige overlijden van Jim Morrison heeft een wrange bijsmaak in het met de dood spottende psychedelische The End. We omarmen de vriendschap met het einde als een verlossend antwoord op al onze vragen. Anja Plaschg gaat heerlijk tekeer, met schrijnende hartbrekende uithalen en voegt er vooral het besef van vergankelijkheid aan toe.
Lana Del Rey weet als geen ander de Hollywood cadeauverpakking te openen en zich met die leegte te confronteren. De verharde maatschappij waar meisjes zich door producenten en platenbazen Gods & Monsters laten misbruiken die ze gouden bergen beloven. Anja Plaschg legt een spookachtige industrial basis neer, waaronder de gebroken ondergeschikte positie van vrouwen een grimmig vervolg krijgt. Gelooft Lana Del Rey nog in dromen, Soap&Skin is in een regelrechte nachtmerrie belandt. Maybe Not van Cat Power brengt haar bij die vredige droombeleving terug. Cat Power is de wakende engel die goedkeurend over de schouders van Anja Plaschg meekijkt en het ritme van het slaapmelodietje met haar meetelt. In het prachtige Stars schept Janis Ian vertrouwen in haar songwriter kwaliteiten. Ze vecht zich overtuigend terug aan het front. Gelukkig maar, anders zouden we nooit met het nog mooiere At Seventeen gezegend worden. Hier is het wel een geslaagd eerbetoon met daarin ruimte voor die onzekerheid. Het is een ode aan alle vrouwen die zich niet door zwakte laten leiden, maar daar juist in hun kracht zitten. Het grunge hit succes van What’s Up? tekent tevens voor de ondergang van 4 Non Blondes. Linda Perry is te fragiel om die roem te dragen en trekt zich uit de business terug. Achteraf gezien een juiste keuze, er zijn weinig tijdsgenoten over die het overleefd hebben. Als songwriter blijft ze gelukkig wel actief. Het vreugdevolle What’s Up? ontplooit zich als een feministisch girlpower nummer, een waarde die Soap&Skin volledig intact laat.
Pale Blue Eyes draagt Lou Reed op aan zijn eerste echte liefde Shelley Albin. De Velvet Underground zanger klinkt zelden zo gelukkig, al beseft hij goed dat deze relatie gedoemd is om te mislukken. De vrouwelijke kant van het verhaal sluit hier perfect op aan. Daar is Anja Plaschg zich weldegelijk bewust van en dat benadert ze ook respectvol. Het is gewaagd dat Soap&Skin zich aan Johnsburg, Illinois waagt. Dit intieme liefdeslied schrijft Tom Waits speciaal voor zijn vrouw Kathleen Brennan en daar moet je als buitenstaander van af blijven. Er is niks mis met de uitvoering, hier kom je niet aan. Zeker niet bij een zanger die zijn privéleven zoveel mogelijk buiten de schijnwerpers houdt. Soap&Skin overtuigt muzikaal sterk met Torso, het is slechts de keuze voor de Tom Waits en David Bowie tracks die mij wat tegenstaat.