De platenhoes verklapt het eigenlijk al: dit is geen album met vrolijke liedjes over hoe mooi het leven is. Tegen een pikzwarte achtergrond is het portret van het meisje achter Soap&Skin, Anja Plaschg afgebeeld. Lege bruine ogen kijken de toekomstige luisteraar bedroefd en licht hulpeloos aan. Hier is iets aan de hand.

Opener Vater schept meteen duidelijkheid. Begeleid door een melancholieke piano bezingt ze haar vader, die nog niet zo lang geleden is overleden. Op de climax van het nummer zingt Plaschg haast schreeuwend dat ze geen pijn meer wil, en slaakt daarna op de achtergrond een hartverscheurende kreet. Ook ons doet het pijn.

Anja Plaschg heeft met haar debuutplaat Lovetune For Vacuum uit 2009 al laten blijken dat ze de voorkeur heeft voor zwaarmoedige muziek. De dramatische pianoklanken die haar daar bijna altijd in bijstaat, benadrukt het gevoel van onbehagen. Maar dit onbehagelijke gevoel is tegelijkertijd de reden dat haar nummers zo hard binnenkomen: Plaschg durft al haar kwetsbaarheid te laten zien, en daarbij is geen plaats voor enige optimistische toon. Zelfs de cover van het disconummer Voyage Voyage van Desireless weet ze om te smelten tot een deprimerend spel tussen zichzelf en haar piano. Ondanks dat die piano bijna geen enkel nummer van haar zijde wijkt, is er ook plaats voor electronische elementen. Maar ook die zijn van het donkere kaliber. De logge electronische beats in Deathmental zijn voor een random Duitse techno-DJ jaloersmakend.

Narrow is op het eerste gehoor minder interessant dan Lovetune For Vacuum, simpelweg omdat er minder variatie in de nummers zit. Maar wie beter luistert, hoort dat Plaschg met muziek en tekst nog meer de diepte ingaat dan op haar debuut. En voor de oplettende luisteraar: horen wij daar nou Antony Hegarty in het achtergrondkoortje van Wonder?