Sinds More Egotrippin‘ uit 2008 ging het muzikaal gezien alle kanten uit met die doorgerookte malloot uit Long Beach, California. Snoop Dogg deed van alles, maar vooral maar wat: dan weer stonede hiphop (Malice In Wonderland (2009), More Malice (2010)), om vervolgens met een album te komen dat verzuipt in het aantal stijlen (Doggumentary (2011) om uit te komen in wat pogingen te ondernemen om iets met reggae (Reincarnated (2013)) en funk (7 Days Of Funk (2013) te doen. Tel daarbij de enorme batterij producers op al die albums op en consistentie is wel heel erg ver weg. Maar Snoop is een Grote Jongen en kwam er steeds mee weg.

Snoop Lion en Snoopzilla is inmiddels weer gewoon Snoop Dogg en werd het weer de hoogste tijd voor business as usual. In plaats van 50 producers die hun stempel op het album probeerden te drukken, zag Snoop ook in dat dat alleen maar tot een tuttifruttidiarree leidde en zat er dit keer slechts één persoon achter de knoppen. En dan niet meteen de eerste de beste, want Pharrell Williams maakte tijd vrij om Bush te produceren en en passant nog wat input te leveren aan enkele composities. Al in 2004 werkten de twee samen en resulteerde dat in het minimale en inmiddels best wel klassieke Drop It Like It’s Hot. En met die chemie van toen in het achterhoofd werd opnieuw een samenwerking aangegaan en resulteerde dat in 10 nieuwe tracks.

En op Bush zijn nog meer VIP’s te vinden: zoals in de sleazy opener California Roll, waar Stevie Wonder wat op zijn mondharmonica mag blazen en dat meer een Pharrell dan een Snoop track is. De toon van het album is dan ook meteen gezet. Voor de eenvormigheid en evenwichtigheid van het album is het alleen maar goed dat Pharrell de baas van de mengtafel was. Zijn karakteristieke, afgemeten en vooral kraakheldere produktie zorgen ervoor dat Bush niet enkel R&B en hiphop liefhebbers zal aanspreken, maar ook het mainstream publiek zal goed wegkomen met dit album.

En alhoewel het gevaar bestaat dat Bush gewoon een Pharrel-album is, waar Snoop Dogg wat gastvocalen en –raps mag verzorgen, zorgt de Doggman er wel voor dat hij niet helemaal ondergeschikt wordt gemaakt aan de Pharrell-sound, hetgeen het op sommige momenten wel hard werken is. Maar liever die gladgestreken Pharrellconfectie dan een album dat door een hele batterij producers wordt verkloot, een euvel dat in het genre eerder regel dan uitzondering is.

Vergeleken met de voorgaande albums van Snoop Dogg is Bush evenwichtiger en door de eendimensionaliteit van de productie beter te volgen en liggen de nummers in elkaar verlengde. Ook in de tracks waar de Dogg joint hulp krijgt (zoals in So Many Pros, R U A Freak, This City en I’m Ya Dogg waar oud Gap Band zanger Charlie Wilson mag meezingen en in de laatste ook Kendrick Lamar zijn partijtje mag mompelen) blijft de regie in handen van de maker met op de achtergrond de strakke hand van de producer.

Baanbrekend is Snoop Dogg natuurlijk al lang niet meer en zeker niet nu Pharrell Williams is ingehuurd om enigszins prodcuctionele structuur aan te brengen in de samenhang van het album. Daar is hij prima in geslaagd en alhoewel Bush soms wel érg Pharrell klinkt, weet Snoop Dogg zijn authenticiteit voldoende te waarborgen en is het weer eens een verademing om een album uit het genre te horen waar slechts één producer de hand in hand in plaats van een hele batterij knoppendraaiers. En al mag de sound misschien wat commercieel klinken, het is beter luisteren naar een solide en vakkundig geproduceerd en vormgegeven album, dan iets te moeten ondergaan waarin maar de hele tijd bewezen moet worden dat het allemaal nét even wat anders is. Bush is gewoon een lekker album, niet alleen geschikt voor lapdance-omgevingen of stuiterende lowriders, maar ook gewoon met een koptelefoontje op in bad, bed of tuin. Of in de trein. Multifunctioneel dus.

Tracklist Bush

1. California Roll (Feat. Stevie Wonder)
2. This City
3. R U A Freak
4. Awake
5. So Many Pros
6. Peaches N Cream (Feat. Charlie Wilson)
7. Edibles (Feat. T.I.)
8. I Knew That (Bush)
9. Run Away (Feat. Gwen Stefani)
10. I’m Ya Dogg (Feat. Kendrick Lamar & Rick Ross)