Sneaks is Eva Moolchan, uit Washington DC. Gymnastics kwam vorig jaar uit maar werd kort geleden door Merge opnieuw uitgebracht. Dat is best opvallend voor een album dat nog geen kwartier duurt.

Echter, op de een of andere manier klopt deze ultra-minimale postpunkplaat helemaal. Gewapend met bas en drummachine en op afstandelijke wijze zingend, weet Moolchan opvallend gemakkelijk de aandacht te trekken en – omdat haar songs zo kort zijn – vast te houden.

Die bas is soms vies en vuig, zoals op X.T.Y. maar vaker van elastiek, zoals op het lekkere arty Tough Luck en het eigenwijze Red. Afsluiter Someone Like That geeft ruim baan aan primitieve synthpartijen die de bas wegdrukken. Balans moet wijken voor auditieve penetratie.

Moolchans soms gevoelloze zang roept beelden op van etalagepoppen die tot leven komen. Maar Sneaks klinkt eigenlijk vooral als een moderne variant op al die boeiende, kille, dan weer amusante DIY-postpunkbandjes van rond 1980 met daaraan toegevoegd een snufje Miss Kittin. Vervreemdend, catchy en simpel. Een plaat die je gemakkelijk terzijde kunt schuiven maar die je net zo gemakkelijk nog even een paar keer draait.