Het debuut van dit combo uit Odgen, Utah toonde duidelijk de invloeden van muzikale stijlen uit lang vervlogen tijden. Break Your Heart leunt op een bluegrass en folkbasis maar er huizen ook andere, duidelijk aanwijsbare meer recente muzikale invloeden in het repertoire. Met de inbreng van zowat alle leden van het kwartet komen die bovendrijven, terwijl de harmonieuze, aan The Band herinnerende, samenzang in combinatie met de spontane attitude die we bij destijds bij The Pogues aantroffen.

Fiddledame Mara Brown lanceert Mermaid, enthousiast geflankeerd door Abraham Smith en vier andere kompanen, die ongetwijfeld de beetjes strekken op de aanstekelijke ritmiek, dat gebeurt overigens op de meeste tracks. Uit broeierig snarengepluk en ijle fiddlesteken doemt Pretty Pollyanna op en Ketamean Ma is ongeremde skiffle die naar het verhaal van Rhubarb Fields kronkelt. Uit het op mandoline, banjo en de alomtegenwoordige fiddle geënte Electric Prairie Rain, een door spijt verteerde klaagzang, wordt de zinssnede ‘It never ends’ geplukt.

Dat is geen toeval,  het combo borduurt ongestoord en wellustig verder met Mara nog eens op het voorplan in Needle and Thread. Na het wrange The Big Letdown  wordt het tempo opgestuwd in Dry Cleaning, daarbij ontspint zich een helse dialoog tussen de bandleden.  Het  met ogenschijnlijk vrolijk gejodel opgeluisterde dronkenmanlied Die For a Drink  krijgt vrij snel een wrange bijsmaak en refereert naar de gevolgen en excessen van het in artistieke kringen getolereerde alcoholgebruik dat niet zelden in misbruik ontspoort. Ter afronding  wordt letter opkuis gehouden met het beladen, niet van ironie gespeende Garbage Night.

De tweede, weerom in de Dial Back Sound Studio in Mississippi tot stand gekomen, langspeler van Snarlin’ Yarns vertoont weerom een onweerstaanbare overrompelende mix van rootsstijlen die de met milde humor verzachte vertelsels ondersteunt.