Snapped Ankles
Stunning Luxury
Come Play the Trees was in 2017 het onbesuisd chaotische debuutalbum van het Londonse gezelschap Snapped Ankles. Met een combinatie van rauwe synthpunk en bezwerende krautrock werd de aanval geopend op je oren, maar toch vooral ook de ledematen. Gedanst zou er worden tot je t/shirt vol vlekken van het bier en –zweet zat. Rauw, experimenteel, maar toch zeker eenvormig in zijn aanpak.
Stunning Luxury is de al vrij vlot weer verschenen opvolger van dat sterke debuutalbum en veel is er niet veranderd. Of misschien toch wel? Het gezelschap schiet uit de startblokken met een duo songs dat sterk de focus legt op doorzeurende zang en een te drammerig sfeertje. Je zou zeggen dat ze expres twee singles vooraan de tracklist van het album hebben gezet, want het zijn de tracks die zich het snelst in je hoofd nestelen, of je dat nou wilt of niet. Maar nee, de t hysterisch gezongen industrial van Rechargable en het instrumentaal schurende en rauwe Drink and Glide kregen vooralsnog de eerste videoclips toegewezen: een veel minder voor de hand liggende keuze.
Zo zeurderig en dominant als in die twee openingstracks zijn de vocalen gelukkig nergens meer, maar al snel word duidelijk dat op het eerste gedeelte van het album wel sterk de focus ligt op die zang en een meer rechtlijnige structuur. Een jasje dat Snapped Ankles maar moeilijk past, getuige ook de meer jam-gerichte aanpak van hun liveshows. Nee, beter op zijn plek is het gezelschap als ze zich bezighouden met bezwerende ritmes, tegendraadse synths en pompende bassen. Zo zorgen diepe en dansbare synthbassen, spijkerhard doorbeukende ritmes en spookachtig piepende achtergrondgeluiden voor een onweerstaanbare mix van house en funk in Three Steps to a Development. Vervolgens gaan in Skyrmish in the Suburbs een bezwerende ambientlaag en zwaar vervormde vocalen met elkaar in duel en doen zwaar denken aan een knullig in elkaar gezette 50’s scifi b-film, voordat beukende beats en zware synths de track transformeren in hypnotiserend rauwe krautrock.
Zo hinkt dit album een beetje op twee gedachten: enerzijds de meer gestructureerde en vocaal-dominante aanpak die voor Snapped Ankles begrippen toch een beetje te beperkt in de oren klinkt en anderzijds de rauwe synths, bezwerende ritmisch en overstuurd tegendraadse sferen waarbij ze zich veel beter thuis lijken te voelen. Blijven we met de gedachte zitten dat dit wederom een lekker nieuw en eigenzinnig werkstuk is, maar dat het wellicht nog veel en vele beter had kunnen zijn. Niet getreurd, er staan gelukkig genoeg leuke tracks op om je weer mee in het zweet te werken. Zoals het hoort!