Lush, het indierockdebuut van Snail Mail, doet wat het verondersteld is te doen, namelijk het moment grijpen en de prille band volop in de aandacht brengen. De nog erg jonge band rond de nog maar achttienjarige gitariste/vocaliste Lindsey Jordan klinkt op het debuut soms sprankelend en zomers fris, ook al gaan de teksten vooral over eenzaamheid, verveling en, welja, tienerliefde.

Referenties? Met wat goede wil hoor je het wild kloppende hart van een band als Smashing Pumpkins, maar ook de indierock van Pixies en Sleater Kinney schemert door. Snail Mail is zo’n heerlijk bandje die van de clichés van jeugdige naïviteit en onschuld een weergaloos prikkelende combinatie weet te maken. Zo’n bandje waarbij je merkt en voelt dat het allemaal zo heerlijk oprecht is. Geen commercieel zetje, dit Lush. Wél hoor je dat Snail Mail als band nog een aardig stuk groeimarge heeft.

Bij het eerste aantal rondjes merk je: het zijn allemaal wat tragere rocksongs. Geen vurige, vuile, gloeiende gitaarrawk dus, wél door psychedelica beïnvloede, softe indierock. Zo hoor je in Snail Mail volop echo’s van de indiemuziek waarmee de groepsleden, naast Johnson op gitaar en vocals Ray Brown op drums en Alex Bass op bas, opgroeiden. Zo durven we er wat om te verwedden dat in hun platencollectie onder meer Kurt Vile, Pavement en Sonic Youth – evenals Liz Phair en Mazzy Star – te vinden zijn. Lush is bloedeerlijk (het diep gekwetste hart in de Intro, een doorzopen, van inktzwarte romantiek vergeven walsje: “still bleeds the same / as it is / for you, anytime”). Dat levert fris en singlewaardig materiaal op, zoals onder meer de zomerse rocker Pristine (“do you like me for me?”) die heerlijk openbarst en Heat Wave.

Opmerkelijk is de grote openhartigheid waarmee de dromerig zingende Jordan in haar ziel laat kijken. Een teenage crush te veel (het wat naar Swell neigende Speaking Terms), het besef dat het lichaam soms vreemde bochten maakt (Full Control), het dagdromen (de utopie van Golden Dream), het is allemaal te vinden op dit erg fijne debuut. Prima arrangementen ook (zo hoor je een fijn streepje Franse hoorn tijdens Deep Sea), al zijn de composities naar ons aanvoelen soms net wat te statisch en te generiek om de luisteraar echt helemaal knock out te slaan. ‘Lush’, een aangename plaat die vooral gemaakt lijkt om uw liefdesverdriet van u af te schudden, bij voorkeur in de meest nabije bar, met een fris uit de kluiten gewassen pint. Nog best wat groeimarge is zeker denkbaar, want ook al zijn de eerste luisterbeurten betoverend, gaandeweg neemt het noveltygehalte wel gevoelig af.