Slipknot, de allerkleurrijksten, het ten allen tijde in onguur horrortenue gemaskerde negental uit Des Moines Iowa, staat al 23 jaar aan de top van de heavymetalbands. Deze zomer voerden ze nog met vlammende precisie een nieuw creepy dansje macabre op tijdens Pukkelpop 2022, stonden ze er met een nieuwbakken serie zombiemaskers weer letterlijk en figuurlijk geweldig te wezen. De nieuwe plaat was vrij van tumult door de groep ingeblikt en klaar, maar voor de hongerige en horige fans werd het evenwel toch nog wachten tot eind september, The End, So Far, de zevende Slipknot. Met de groei van de hype en de prijsgegeven prima singles voor velen sinds maanden een loodzwaar om dragen kruis. Naar verluidt is dit ook hun laatste bij Roadrunner Records. Geen verdere speculatie, enkel een ‘Slipknot’s end, so far’ dus.

Nu, de nieuweling klinkt al zeker niet als een eindpunt. Vooreerst wel als de natuurlijke verderzetting van hun vorige We Are Not Your Kind. Maar met dit materiaal etaleert Slipknot vooral nog lang niet rijp te zijn voor de afslag richting geriatrie. ‘t Is meer, aldus de band zelf, een zwaardere, donkerdere versie van hun energieke Vol.3: (The Subliminal Verses). Inderdaad, een meer eclectische plaat, meer gestructureerd. Maar vooral, dit Slipknot experimenteert warempel als jonge honden, zonder gène in stijlen en in diepgang. Het wordt ook een plaat waarop frontman Corey Taylor meer dan ooit charismatisch staat te zingen, te croonen, te entertainen.

Die diverse stijlbreuken manifesteren zich al van bij de schitterende opener. Op de trage tonen van een door sinistere industrial omgeven rouwhymne wringt proggy de prelude Adderall zich daar de plaat binnen en komt het monster Slipknot heel stilaan tot leven. Verontrustend, groots, dreigend, maar naar Slipknot-normen vooral geheel atypisch ‘rustig’. Het lijkt Therapy?’s intro van Diane wel! Pas als Corey Taylor zijn grote keelgat op zijn cleanst openzet weten we dat hier waarachtig, plechtig en indrukwekkend een door elektronica opgejaagde rocksong wordt opgediend. De sereenste Slipknot in tijden!

Maar dan komt er, luid, snel, tomeloos krachtig, schurend en dissonant, dan toch tweemaal vintage Slipknot op zijn heaviest op het bord. Ja, het merk dat Slipknot heet, daarmee schiet de furieuze single The Dying Song (Time to Sing) uit de startblokken, waarbij Taylor alle shit die op zijn lever ligt er onweerstaanbaar uitbrult: “Think hard you bastards. You’re gonna tell me why. If I don’t get the answer. You’re gonna sing and die.” Dan volgt ook, met vertrouwde drum-‘n-baslijnen, die even spannende single The Chapeltown Rag die Slipknot’s electriciteit en chaos nog meer ten top weet te drijven.

Ook de volgende, Yen, is een experimentele topper. ‘Yen’, slang voor ‘verlangen’, vol vurige elektronische knettering en atmosferische dreiging Nine In Nails waardig. Met Taylor’s grijnslachend parlando, benauwende riffs en die toch wel verrassende tussenkomsten op de draaitafel van dj Sid Wilson.

Taylor fulmineert er verder op los op de doortastende thrasher voor de festivals Hivemind, één helse scandering, vol op speed tussen denderende blastbeats. Maar zie, in het refrein komt Slipknot telkens weer even melodieus nahijgend op adem. Als volleerde rockers daar, wat een contrast.
Ook Warranty is een woest oorlogslied en headbanger met Rage Against The Machine-allures, inclusief met militaire drums en zalvend koortje ermiddenin.

Zesminutensong Medicine for the Dead start adembenemend weids als in een elektronisch Tool-universum: dankjewel Tool-producer Joe Baresi! De song evolueert tot een lange oriëntaalse rit waarin clean en grunt elkaar harmonisch laten voorgaan.

De ballad (!) Acidic begint op kousenvoeten trancendent, wentelt zich in een schijnbeweging even richting bruut geweld, maar van zodra Taylor’s growl abrupt tot clean afsmelt showt Slipknot hoe ook zij, ondanks de enkele Nirvana-explosies, met galmende akkoorden evengoed een onheilspellende bluesrocker kunnen neerzetten.

In de compacte stevigheid van Heirloom zit zowaar tegelijk haast een poppy zangnummer voor de arena’s verborgen. Dat wel heftig en zwaar op het ritme van de metalen rodeostier wordt dooreengeschud.

Op H377 loeien agressieve riff’s, flitsen solo’s, hameren woeste drums en schreeuwt het hele Slipknot extatisch. Maar ze leggen het af tegen Taylor’s razend mitraillerend rappende vocals. Finaal huilen alleen de sirenes om al die overgewaaide kracht en wreedheid.

Een melodieus De Sade ontvouwt zich dan proggy in een beangstigend duistere kosmos, maar het mondt uit in een indrukwekkende, brutale rocksong met over- en weerscherende solo’s om u tegen te zeggen.

In het epische Finale duiken finaal plukkende bas, piano en strijkerspizzicato’s op om Corey Taylor zacht in te leiden, maar zijn als een mantra repeterend ‘I know it’s a shame, but I gotta stay because I like it here” wint almaar aan kracht, het hele Slipknot springt in de dans en de dramatiek eindigt in harmonisch wervelende lagen. Boven krassende kraaien zingt hemels hoogzwevende koorzang, als ware het de symfonische metal van Cradle of Filth. Een zachte landing, hoe dan ook.

Het rauwe Slipknot is op The End, So Far nog steeds precies die band van outer space, met monsters en vreemde geluiden die als van verre onbekende planeten naar beneden zijn gehaald. Achter de doodsmaskers zit anno 2022 evenwel een bende muzikale enthousiastelingen die nu blindelings voor elkaar door het heilige vuur gaan dat Slipknot al sinds 1999 brandend houdt. Wars van formules werden hier op The End, So Far bovendien brakke gronden doorploegd en bewerkt die ze voordien nog nooit hadden betreden. Die keuzes kunnen de fans verdelen. Maar na afsluiten van de opnames viel het gezelschap zich alvast en voor het eerst met z’n allen in geëmotioneerde eenheid in de armen. Het opus dat ze  samen zo creatief en gepassioneerd opbouwden was drie jaar na datum glorieus tot een eind gebracht. Slipknot, so far. Laat het maar oorverdovend losbreken.