Sleater-Kinney
No Cities To Love
Tien jaar na The Woods is ‘ie er dan: No Cities To Love, de comebackplaat van rockband Sleater-Kinney. In oktober kwam de band nog met een speciale heruitgave van de zeven albums die het vrouwentrio tussen 1995 en 2005 uitbracht, nu hebben zangeres/gitariste Corin Tucker, gitariste/zangeres Carrie Brownstein en drumster Janet Weiss hun opvolger van The Woods (2005) klaar.
Sleater-Kinney werd in 1994 gevormd in Olympia, Washington, en stopte ermee in 2006. Het vuur laaide vorig jaar weer op en No Cities To Love is nu de onvermijdelijke nieuwe plaat. De band, zich altijd duidelijk uitlatend over politiek en feminisme, werd graag geschaard tussen riot grrrl punkbands als Bikini Kill. En nog altijd worden (vrouwen)bands geïnspireerd door de boze klanken van Sleater-Kinney. No Cities To Love klinkt alsof er nooit een jarenlange break is geweest. Het vuur is nog loeiheet.
Luister Surface Envy bijvoorbeeld. Of A New Wave. Springerige baslijnen, typische Sleater-Kinney startstop ritmes en natuurlijk de altijd puntige en eigenlijk gewoon bezeten zang door Tucker en Brownstein. Single Bury Our Friends klinkt heerlijk strak en de gitaarpartijen zijn om te omarmen zo fijn rauw. Van opener Price Tag tot titelsong No Cities To Love en van het catchy Gimme Love tot afsluiter Fade: No Cities To Love behoort, zonder twijfel, in de bovenste regionen van Sleater-Kinney albums.
Livedata:
- Donderdag 19 maart: Paradiso, Amsterdam
- Zaterdag 21 maart: Trix, Antwerpen (BE)