Je kunt Sleaford Mods geen traagheid verwijten. Het spraakmakende duo uit Nottingham heeft er alleen de afgelopen tien jaar al zeven albums uitgegooid. Maar ja, als een groot deel van je energie en inspiratie komt van maatschappelijke misstanden en egoïsme en zelfvoldaanheid van ‘Bekende Britten’, dan is de steady output van de Mods sinds 2013 niet zo verrassend.

Het blijft verbazingwekkend hoe Jason Williamson en Andrew Fearn met minimale middelen kunnen blijven boeien. De rudimentaire electro blijft opvallend effectief. Door de jaren heen is er wellicht wat meer melodie en klankkleur in gekomen maar de stijl van Fearn is nog steeds heerlijk karakteristiek. Geen noot of effect te veel. De schurende en knarsende Midlands-praatzang van Williamson krijgt net genoeg mee om maximale impact te genereren. We willen natuurlijk niets missen van zijn vocale uppercuts. Hard en confronterend, maar ook niet gespeend van enige humor. Live loopt Williamson ook niet alleen maar dodelijk serieus over het podium overigens. Het zorgt er mede voor dat Sleaford Mods een lange adem hebben. De lange aanloop naar grote naamsbekendheid heeft het duo sowieso sterker gemaakt. Het stoorde Williamson duidelijk dat een band als Idles met een vergelijkbaar verhaal in luttele jaren naar de top stootte. Iets waar hij Idles zanger Joe Talbot later zijn excuses voor aanbood. Op D.I.Why horen we nog wel: ‘Excuse me mate! You’ve just dropped one of ya tattoos’ en ‘Oh yea, not another white bloke agro band / Oh yea we’re all the Fucking same / Let’s not kid ourselves man, some win and some lose the fame game’.

‘This album is dedicated to those that suffer the hardest under careerist politics’, aldus de band. De afstandelijkheid en de financiële zorgeloosheid van de ruling class steekt. Het uitgeholde Verenigd Koninkrijk eveneens. In een interview met The Guardian noemde Jason Williamson het land een soort midgetgolfbaan, een leeg land dat niets meer produceert: een bruggetje hier, een molen daar, een landhuis hier… De architectuur en land marks herinnert de mensen eraan wie ze zijn. Het is ongeveer het enige dat over is.

De titeltrack van het album stuitert lekker door, met donkere ondertonen. ‘I’m not ere to please you mate’. Florence Shaw van Dry Cleaning geeft een mooie, onderkoelde extra dimensie aan Force 10 from Navarone. Een lekkere pompend basje en old skool synths kleuren het melodieuzere maar niet minder verbeten On the Ground. Niemand minder dan Perry Farrell en Dave Navarro van Jane’s Addiction doen mee op het gortdroge So Trendy (‘Hey it’s back and bicep day / Check out all my squiggly veins / I got 57 screenshots just in case’).

Jason Williamson blikt met I, Claudius terug op zijn kinderjaren, ergens eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Het is een mix van goede en slechte herinneringen, gecentreerd rondom Kerstmis. Muzikaal gezien gaat Apart from You ook terug in de tijd; een stemmige vleug begin jaren tachtig. Het afsluitende Rhythms of Class, met zijn hiphop/electro-invloeden en dunne gitaarlijntjes, tapt weer uit een melodieuzer vaatje. Zo blijft Sleaford Mods ook op deze plaat eigenzinnig, grofgebekt en subtiel variërend de aandacht vasthouden. UK Grim schaart zich niet direct onder de beste albums van het duo – voorganger en ‘Covid-plaat’ Spare Ribs deed dat wel – maar we zijn nog zeker niet klaar met Sleaford Mods. En zij niet met de wereld om hen heen.