×

Recensie

Jazz

12 april 2018

Slagr

Dirr

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Hubro

Dirr Slagr Jazz 4 Slagr – Dirr Written in Music https://writteninmusic.com

Met het Slagr trio bestaande uit Anna Hytta, Amund Sjolie Sveen en Katrine Schiott zitten we wederom in het Hoge Noorden. Het laatste album Dirr blijkt een magische toegangsportaal naar een andere wereld te zijn.

Net als bij de voorgaande albums werd beroep gedaan op producer Andreas Mjos (Jaga Jazzist). Daarmee wordt duidelijk dat de groep niet van de inmiddels beproefde formule afwijkt of zelfs maar durft af te wijken. Zo krijg je als vanouds een heel sterke insteek uit de folk, wat je kan terugvinden in het gehanteerde instrumentarium (Hardanger fiddle,..). Toch voelt het album door inbreng van cello en vibrafoon enigszins moderner aan.

Zo krijg je droneachtige geluidspulsen die de grondlaag lijken te vormen bij Dirr. Her en der lijkt de groep te verwijzen naar een minimalistische, gestripte versie van de Canadese postrockers van Godspeed You! Black Emperor en dat net door die donkere, droneachtige texturen in samenwerking met die ongrijpbare, weemoedige folkinzet. Om het ergens te situeren : het minimalisme van Steve Reich is een referentie, net als de klankexperimenten van Morton Feldman.

De vaak erg weemoedige en meditatieve muziek van Slagr herinnert aan het open, weidse karakter van hun heimat. Kenmerkend voor dit album is dat de albumtracks gewoon in elkaar overvloeien. Het is een meer dan bijzondere luistertrip waarbij de afzonderlijke passages of tracks er niet toe lijken te doen. De grote sterkte zit dan ook in de manier waarop de muzikanten van Dirr een (quasi-) dromerig geheel maken, met vaak erg minimalistische trekken. In de muziek die onmiskenbaar cinematografische kwaliteiten heeft hoor je volop trage, maar trefzekere beweging(en). Daarnaast lijkt vooral muzikale transformatie het kernidee te zijn en hoor je hoe kleine fragmentjes zacht ontluiken tijdens passages om al even snel weer te verdwijnen en even later weer terug op te duiken.

Het is Anne Hytta op Hardanger Fiddle die dit verhaal sterk mee trekt, maar de inbreng van haar collega’s Sjolie Sveen en celliste Schiott is minstens zo belangrijk. Samen zorgen zij voor een ontzettend mooi album dat volop inzet op contrasten: de donkere cello wordt bijvoorbeeld ten opzichte van de luchtige, heldere vibrafoon geplaatst. Wat Slagr hier in de aanbieding heeft is rust en tijdloosheid. Nergens hoor je ook maar enige drukte of chaos. Slagr lijkt dan ook volledig onthecht van het tijdsgewricht en brengt hier op haar eigen voorwaarden een prachtplaatje uit dat sereniteit beoogt, maar tezelfdertijd een ware streling voor het oor is.



  1. Aur