Sun Sparkle, de opvolger van Sun Moee, is nog maar het tweede album van Skydive Trio. De groep laat zich ergens tussen jazz, folk en dynamische rock situeren. Resultaat: een hybride mix die vele muziekliefhebbers moet kunnen overtuigen.

Het begint met de korte, naar de progressieve rock van David Gilmour (Pink Floyd) verwijzende opener Launch. De instrumentale track bevat gemuscleerd, post-rockerig gitaarwerk en moet het sterk hebben van repetitieve motieven die versterkt worden door Floydiaanse gitaarsolo’s. Toch is het maar een kort, maar krachtig voorafje op wat nog komen moet. Goede keuze, want op die manier zet Skydive Trio een prima sfeer neer die de muziekliefhebber intrigeert.

Opmerkelijk is ook de manier waarop het trio bestaande uit de Finse drummer/percussionist Olavi Louhivuori, contrabassist Mats Eilertsen (op upright en elektrische bas) en gitarist Thomas T. Dahl niet teren op eenzelfde sound, maar op het album net afwisseling zoekt. Dat merk je onder meer aan het veel koelere Convoy dat veeleer gedomineerd wordt door een licht kabbelende drum, terwijl de titeltrack Sun Sparkle gekenmerkt wordt door vurig rockend gitaarwerk van Dahl.

Op dit in Kopenhagen opgenomen album worden de credits hoofdzakelijk verdeeld tussen bassist Eilertsen en percussionist Louhivuori. Dahl is slechts aanwezig met één track (het traag openbloeiende Surface Stride die in het gitaarspel naar Bill Frisell verwijst), maar is wel diegene die het sterkst zijn stempel drukt op Sun Sparkle, dat een meer dan opvallende aandacht voor ruimte laat horen. Dat stel je vast bij tracks als Launch, Convoy, maar ook het erop volgende Apollo (duystere rocksferen) en het statische, minimaal ingevulde Engine Rest – een rustmoment – vullen het verhaal verder aan. Hoewel opgehangen aan een tocht doorheen de ruimte (Descending en Ascending), hoor je dat de muzikanten zichzelf bijzonder veel vrijheid gunden bij het uitwerken van de tracks.

Vermeldenswaardig is de aandacht voor (jazzy) improvisatie. Dat levert soms verbluffend mooie passages en momenten op (de heerlijk intimistische titeltrack die het hoogtepunt van de set vormt, Spruce dat nostalgie en weemoed herbergt), al is er soms ook sprake van een rommelig en chaotisch groepsgeluid met veel echo’s op de gitaar (het stevige Ascending, waarin de groepsdynamiek als rockend trio sterk naar voren komt). Zodoende besluiten we dat Sun Sparkle een bijzondere tocht is met aparte, vaak erg ijle klanken en tot dromen aanzettende sferen, zoals onder meer ook het afsluitende Wish I Was Who? (Camera Off) illustreert. Aan te bevelen voor fans van Noordelijke folk, liefhebbers van Fripp/Eno, Pink Floyd en pakweg Motorpsycho.