Als On An Island een prettig gevoel van thuiskomen is, dan is Dancing Headlights de lange weg naar dat rustpunt toe. De keerzijde van de roem met afgedankte hotelkamers langs de altijd in beweging zijnde autowegen. De schaduw van een geliefde danst op de muur, de fysieke aanwezigheid ontbreekt. De afterparty zonder feeststemming. Het versterkt het minder geromantiseerde rocksterrenbestaan, zonder geliefdes, wel met onzekerheden. Sivert Høyem verwoordt het allemaal vrij luchtig. Dancing Headlights is gewoon een popplaat waar weinig over te zeggen valt. Nou Sivert, er valt genoeg te vertellen, daar ben ik heilig van overtuigd.

In het Dancing Headlights titelstuk citeert hij letterlijk het All Cats Are Grey zinsdeel uit de gelijknamige The Cure song. De Noorse singer-songwriter haalt de muzikale inspiratie uit zijn jeugd, de sound waar hij mee opgroeit en die hem vormt. Om het verspillen van tijd tegen te gaan haalt hij herinneringen op. De melodramatische zachtheid van de Dancing Headlights new wave en de dromerige ritmische synthpop van zustertrack Love vs. The World liefde wapent hem tegen de verharde maatschappij. Zonder die liefde blijft er weinig over en dan komt het gemis hard binnen. In The Great Upsetter ontstaat er ruimte voor de croonende kenmerkende warme sound die we van hem gewend zijn. Verbaal klein gedragen en de vrijgekomen ruimte met de croonende kenmerkende warme sound invullen. Hier speelt het bandsbelang ook mee en wisselt sober toetsenwerk zich met stevige gitaaruitspattingen af.

De Hurdle rocksound ligt enigszins in het verlengde van Madrugada, maar dan wel de Madrugada met de vroeg overleden gitarist Robert Burås. Het Hollow hoogtepunt overwint de midlifecrisis van een naar zijn eigen identiteit zoekende zanger. Juist in deze kwetsbaarheid ligt zijn kracht. Dit is de leegte die zich niet meer laat vullen. Het glas is niet half leeg, maar staat al dagen droog. Bij Hollow ligt het sentiment er dik bovenop. Summer Rain bezit het experimentele tegendraadse van Radiohead, met voort ratelende jazzritmes en gejaagde passages. Het theatrale Pet Shop Boys achtige spoken word gedeelte had achterwege mogen blijven, voor mij heeft dit weinig meerwaarde. Living It Strange heeft een hoog glamrock Britpop gehalte, het met live publiek opgenomen Some Miserable Morning is de ochtenddepressie waar de zanger moeizaam doorheen komt.

Dancing Headlights is geen verkeerde plaat, maar de kippenvel momenten van het prachtige On An Island ontbreken. Het semi akoestische The Great Upsetter komt daar nog het dichtste bij in de buurt, al heeft deze niet dat magische van die meesterlijke voorganger. Sivert Høyem piekt op On An Island, Dancing Headlights komt waarschijnlijk net een jaar te vroeg uit. Soms is het beter om liedjes net wat langer te laten rijpen. Ik beschouw Dancing Headlights eerder als een uit de hand gelopen mini album, en niet als een volwaardige opvolger van On An Island. Sivert Høyem is tot meer in staat.