Het eerste liedje heet Live To Rock. Die cliché titel zegt eigenlijk alles over deze plaat die werkelijk van de banaliteiten en platgetreden paden aan elkaar hangt. Het Zwitserse Sideburn speelt simpele, riffgeoriënteerde hardrock zonder variatie. Het zijn allemaal rampenstampers die in elkaars verlengde liggen.

Sideburn is kortom een dertien in een dozijn AC/DC epigoon. We moeten de band echter niet te kort doen want die andere Zwitserse band Krokus was dertig jaar geleden zwaar beïnvloed door AC/DC. Waar de stem van Marc Storace destijds wel wat weg had van Bon Scott, klinkt Sideburn’s zanger Roland Pierrehumbert juist meer als een jonge Brian Johnson. De rauwe zang geeft de band een echt rock n’ roll gevoel, maar de voorspelbaarheid van het materiaal is dodelijk. Pas in het slotnummer gooit men het over een andere boeg en tovert men een mondharmonica tevoorschijn. Nu de Australische rockers op leeftijd raken lijkt een race losgebarsten wie hen gaat opvolgen. Een band als Airbourne is een grotere kanshebber dan Sideburn. Dit is een leuke band voor een rockcafé tijdens een braderie, kermis of lokaal evenement.