Sinds de uit afkomstige  New York afkomstige Sid Whelan na een lange onderbreking de gitaar terug oppakte om zijn nichtje Lora Faye te begeleiden verzeilden zijn songs op enkele langspelers. Op het derde werkstuk is Faye betrokken in de productie.

“I might sing like Nina Simone”, mijmert Whelan, uiteraard een onbereikbare droom maar het resulteert enkel begeleidt met akoestische picking in een fraaie ode aan de legendarische jazz-en bluesdiva.

In de overige nummers komt daar meestal een begeleidingsband bij. Love Me Right is zo’n track , zonnige West Coastpop met  fijne harmonische samenzang die enigszins herinnert aan de verrichtingen van de destijds naar Californië uitgeweken Fleetwood Mac. In een zwoel soulgetint Make Some Time geven  de blazerssectie en een soepel swingend orgel de toon aan.

Bij het blues-getinte Midnight in the Country lijkt niet alleen het vibrerende snarenspel van de betreurde Lonnie Mack afkomstig, het ondersteund het wat lijzige parlando. In het door overvloedige percussie  van Valerie Naranja aangestuurde Legba Ain’t No Devil klinken de Afrikaanse roots sterk door, het refereert naar het verleden van Whelan was een tijdje actief in het wereldmuziekcircuit  de hitsige ritmiek  creëert een broeierige  voodoo sfeer muzikaal verbonden met Louisiana.

The Promise  waadt in een jazzy sfeer met, Naranja bepoteld de Gyil en dat slaginstrument uit Ghana zorgt voor een exotische twist. Met de titelsong verzeilen we terug in New Orleans  en ter afsluiting  worden de bluesroots aangehaald met Break It Down. Het niveau van eerder aangehaalde iconische inspiratoren wordt weliswaar nergens bereikt, de acht nummers tonen onmiskenbaar de veelzijdigheid als vocalist en gitarist van Sid Whelan.