Shoot the Moon
Spit on the Gun

Zoals de band het zelf zegt: ‘De cirkel is rond, na vier decennia terug op vinyl’. Shoot the Moon bestaat sinds 1987 en bracht in de jaren negentig twee albums – op cd – uit. Daarnaast waren er nog onder meer singles, zowel op cd als op vinyl. En nu is er dan het derde album: Spit on the Gun. Een album dat vergezeld gaat van een cd met daarop een uitgebreide akoestische solo-set van zanger/gitarist/toetsenist Wieb Zigtema.
Zigtema is natuurlijk bekend van The Rousers, The Thought, zijn soloplaten en allerhande andere muzikale activiteiten in het Nederlandse muzieklandschap, waaronder een rol als live-gitarist bij The Serenes. Samen met Daniël van Amersfoort (bas, zang) en Paul Bruijn (drums, zang) legt hij in het nog prille 2025 alvast een heerlijke gitaarplaat neer.
De bandleden van Shoot the Moon werden muzikaal vooral gevormd in de periode 1977-1985, de jaren van de punk en new wave. Dit komt dan ook mooi terug op Spit on the Gun, een plaat waarop de band bewust veel songs met vaart, energie én melodie brengt. Kortom, een fris en stevig gitaaralbum dat inderdaad hoorbaar is geïnspireerd op die punk en new wave. Aangevuld met wat tijdloze Amerikaanse sferen weet het drietal dertien nummers lang overtuigend uit de speakers te knallen.
Opener Mary is straffe, stemmige waverock die meteen de toon zet. De band pakt lekker door met de titelsong, strijdlustige ska-rock: ‘Take the whole world on / And spit on the gun’. Een goed devies in rare tijden. Dear God stampt lekker door met behoud van popappeal. Ook Wondrous stuitert stevig, al temporiseert de band een paar keer, slepend. Shoot the Moon excelleert op Note from the Poet’s Head, een fijne, zware rocktrack die regelmatig verschiet naar puntig, dynamisch en groovend. Met een koortje, veelkleurige vocale voordracht en lekker duwende bas is It Creeps in the Corners ronduit prima pakkende punky pop.

Het gitaarwerk krijgt in al zijn variatie ruim baan. Het is illustratief dat Zigtema’s zang wat minder dominant in de mix zit; de band wil duidelijk een krachtige instrumentale vuist maken. Dat wil niet zeggen dat de plaat één onafgebroken achtbaan is: Drivin’ begint ingetogen, om pas daarna lekker stevig voort te dreinen. ‘There’s a killer on the road …’. Het lekker robuuste drumwerk in de breaks en de scheut orgel ter afsluiting zijn extra smaakmakers. De indie-tonen van Underwater Collisions en Amsterdam geven het album extra cachet met andere, lichtere gitaarklanken. De gedachten gaan weer even uit naar de Zigtema single uit 2020, Half Moon Bay.
Alsof Shoot the Moon de urgentie van rechte schouders in rare tijden nog even wil benadrukken lanceert men richting het einde nog Monkey in a Cage, een song vol zwaar hardcore riffwerk. Hierna duiken de heren weer de hoek van de waverock in met de finale Nothing But a Fool. Een verrassende psychedelische twist duikt nog even op, zodat je prettig ontregeld achterblijft.
De bonus-cd die met Spit on the Gun komt is een live-opname van Wieb Zigtema op de akoestische gitaar: Come All Ye Songsters. Opgenomen in dezelfde studio als het album van Shoot the Moon, Het Gemengd Bedrijf in Limmen, vormt deze registratie het levende bewijs van de niet aflatende productiviteit van Zigtema. Natuurlijk houdt hij ook akoestisch, solo, in een intieme setting een album lang de aandacht vast. De ervaring druipt ervan af. Een enkele keer laat Zigtema zich begeleiden met een tweede gitaar en stem, of voegt hij een extra gitaar of effect (E-Bow) toe.
Afhankelijk van de stemming kun je dus kiezen voor een daverend gitaaralbum of een ingetogen, akoestisch liedboek. Een even genereuze als overtuigende release derhalve.
Shoot the Moon zal Spit on the Gun op 9 maart in Victorie, Alkmaar, live presenteren.