Bijna zeven jaar geleden luidde Lodestar de terugkeer in van de te lang verloren gewaande folkdiva. Na zesendertig jaar doorbrak Shirley Collins de stilte, een periode die ergens in de jaren tachtig begon toen ze tijdens een concert haar stem en zelfvertrouwen knakte. In ’95 overleed haar oudere zus Dolly die haar vaak ondersteunde op piano en orgel tijdens concerten. Collins die eind jaren vijftig haar eerste werk, sobere folk met banjo uitbracht en met Alan Lomax  naar het Diepe Zuiden van de VS afreisde. Ze werkte  samen met zus Dolly en later met meestergitarist Davy Graham een innoverende bijdrage afleverde in de Britse folkwereld met Folk Roots, New Routes. Haar vocale werk inspireerde zangeressen als Sandy Denny en Maddy Pryor van Steelye Span, Ashley Hutchings de bassist van die formatie figureerde eveneens bij Fairport Convention en The Albion Band. In die formatie werkte Collins samen met haar man Hutchings , de samenwerking werd nog even verder gezet na de scheiding in’78.

Het grotendeels in de huiskamer opgenomen Lodestar werd opgenomen was een aangename verrassing nog opmerkelijker is de opvolger Heart’s Ease die we in 2020 mochten beluisteren. Vorig jaar trok ze samen met de Lodestar Band, die muzikale bijdragen op Lodestar en Heart’s Ease leverden in de studio. Snarenmester Ian Kearey verzorgt productie, de arrangementen worden afwisselend door Collins en leden van de Lodestar band aangeleverd. Dat resulteert in een sobere, opmerkelijke soundtrack die het ondertussen enkele octaven gezakte stemtimbre van Collins flankeert in een selectie traditionals die ze vaak al eerder vastlegde .

Dat wordt duidelijk na het beluisteren van de uit ’80 daterende liveregistratie in Australië van Hand and Heart, een song van oom Fred Ball met klavier arrangementen van zus Dolly. De selectie traditionals klinkt nog even indrukwekkend als op de voorganger. Van de afscheidssong Fare Thee Well My Dearest Dear tot de afsluitende titeltrack Arangel Hill, die naar Mount Calburn en Collins’ stiefvader refereert, wordt je ondergedompeld in verhalen van een wereld uit lang vervlogen tijden en herinneringen op plaatsen die de zangeres ooit bezocht. High and Away , een nieuwe song, verwijst naar Collins zoektocht met Alan Lomax naar muzikale bronnen met Alan Lomax in Amerika.

“How far is it to Bethlehem” vraagt de zangeres zich af na het instrumentale intermezzo Swaggering Boney. Een fraai schilderwerkje van Peter Messer toont een landschap  in de buurt van Lewes, Colins’ thuishaven en dat wordt na de geluiden van een naderend onweer al even indrukwekkend beschreven op  autoharp en galmende gitaarklanken met zacht fluisterend parlando. Het lijkt wel een naar fraaie folksongs vertaald impressionistisch dagboek.