Het is lastig om de muziek op Well After Awhile te typeren. Het is zeker anders dan de muziek die Kevin ‘Shinyrib’ Russell maakt met zijn band The Gourds, pure country is het geheel niet, het americana noemen zou ook niet terecht zijn. Wat het lastig maakt? Nou, dat is toch vooral de enorme aanwezigheid van soul. Dat maakt het anders dan wat veel anderen doen. Dat maakt het eigen, dat maakt het prachtig!

Met Well After Awhile levert Russell zijn eerste soloalbum af. Met deze kwaliteit hadden het zeker meer dan tien nummers mogen zijn. De kickoff van het album (Who Built The Moon) is een prachtige: even denkend aan een meer bijdetijdse variant op In The Summertime van Mungo Jerry shuffelt het nummer de boxen uit, de kamer in. En vervolgens knalt die prachtige stem er achteraan. Een nieuwe vergelijking komt op, deze keer met John Hiatt. Maar toch weer anders… Maar oh, wat mooi!

De evenzo prachtige nummers die volgen zijn een lekkere toegankelijke mix van genres. En ritmes. Zo laat Russell op East TX Rust horen dat hij naast een countryswing (Country Cool) ook beschikt over een flinke dosis funk in z’n donder. En op Poor People’s Store is toch duidelijk een Latijns-Amerikaanse invloed te horen, een cha cha cha is daarop wel te dansen.

De ballads zijn stuk voor stuk krakers: het samenspel van viool en stem op Fisherman’s Friend gaat door merg en been. Dan is er nog een cover van Sam Cooke’s Change Is Gonna Come, waarbij het een samenspel is van mandoline en stem, wat voor eenzelfde effect zorgt. Het echte hoogtepunt (ja, het kan nóg mooier) is toch wel Shores Of Galilee, een duet met Sally Allen. Daar is het de samenzang die het ‘m doet: die twee stemmen klinken samen zo mooi, dat je als zwijmelende luisteraar gaat hopen dat de twee in de toekomst samen nog eens een heel album vol gaan zingen.

En mocht dat niet gebeuren, ach… met alleen maar solo-albums van Shinyribs met een kwaliteit als Well After Awhile, mag je je als muziekliefhebber al meer dan gezegend noemen!