Als de eindigheid van het leven in het zicht komt, wat wil je de wereld dan nalaten. Wat is jouw geschenk aan de mensheid, en hoe hoop je dat het nageslacht jou zal herinneren. Op zich een zware vraagstelling, maar eigenlijk niet eens zo verkeerd om hier eens bij stil te staan. De pandemie angst ebt steeds verder weg, de naweeën hebben wel degelijk invloed op ons dagelijkse handelen. De schoonheid van het bestaan dus, een bewustwording waar iedereen mee te maken heeft, maar welke in de ondergeschoven kindje functie vaak vergeten wordt. En dan is het een kleine stap naar het moederschap van Sharon Van Etten, haar zoontje is ondertussen alweer ongeveer vijf jaar oud. De jeugdige onschuld vervaagt steeds verder, hoe krampachtig je ook je best doet om die gevaren buiten de deur te houden. Uiteindelijk stelt ook hij dezelfde vragen aan zijn nageslacht, dezelfde gemaakte fouten terug zien, en deuken en scheuren in het onvoorwaardelijk houden van ervaren.

Het voordeel van de corona isolatie is dat de jonge familie nog meer tijd met elkaar doorbrengt, en elkaar nog beter leert kennen en begrijpen. Je maakt de groeispurten van de jongeling bewuster, intensiever en van dichtbij mee. Een zeer inspirerende periode, misschien wel de belangrijkste in je leven. Over het algemeen is men geneigd om verlies, teleurstelling, boosheid en andere negativiteit centraal te stellen, maar een vrouw is het meest kwetsbaar als je aan die instinctieve primaire liefde voor het nageslacht komt. Iedereen wil een perfecte veilige gezonde wereld voor zijn kind, maar hoe leg je uit dat de planeet zichzelf aan het vergiftigen is, aan het doodbloeden om in hernieuwde vorm schoon te wederkeren.

De slapeloze nachten, eerst de huilende baby, vervolgens het onzekere toekomstbeeld, en de eigenwijze puber. Darkness Fades, de nacht vervaagd als het ochtendzonlicht door de gordijnen schijnt en de dagelijkse structuursleur zijn tol opeist. Een nieuwe dag, volledig gefocust op het gezinsgeluk, 24 uur per dag. Darkness Fades, lief klein en kwetsbaar. Zo moederlijk als maar zijn kan. Dit is de vrouw die je in slaap zingt, je hand vasthoudt en die warmte in het melancholische nummer stopt. We’ve Been Going About This All Wrong is gehard in slaaptekort dagdromen. De schoonheid van migraine opwekkende liefde, perfect in de adembenemende openingstrack getimed.

Het moederinstinct en de verlatingsangst om je kind zelfstandig die eerste belangrijke stappen te laten zetten. Ontwikkeling is loslaten, ontwikkeling is je hoofd stoten, pijn ervaren, pijn overwinnen, twijfel overwinnen, voor moeder en kind. De tragiek en Home to Me zelfethiek. Sharon Van Etten zingt niet, maar legt er juist een panische bezorgdheid in. De woordendiepgang door het ritmische doortikken van de levensklok versterkt, de verspilde tijdsmomenten en de vluchtige bewustwording dat het leven door de zekerheid van een baan gefinancierd wordt. Loslaten wat het meest dierbaar is. Er is geen leerschool, er zijn geen voorgeschreven wetten, uiteindelijk is de opvoeding voor bijna 100 procent op het gevoel gebaseerd.

Na de persoonlijke kwetsbaarheid pakt Sharon Van Etten gigantisch heerlijk in de postpunk kronkelingen van het stevig sensuele I’ll Try uit. Oh, wat hou ik van die volwassen verslavende twist in die vrouwelijke verleidelijke stem waar je heerlijk verliefd op kan worden. Sharon Van Etten, krachtig en doeltreffend. Sterker nog, het heeft iets herkenbaars, waardoor je bijna niet kan geloven dat dit wel degelijk een nieuwe albumtrack is. Ondanks dat het onzekere Anything toekomstbeeld helemaal afbreekt, staat de stem van Sharon Van Etten fier trots heersend overeind. Waarschijnlijk wel een van de mooiste vrouwenstemmen van dit moment waar echt alles in samen komt. Je kan er niet omheen, dit is de belichaming van het sterke geslacht, met de man in ondergeschikte minderwaardige positie. De puurheid van de moederrol. Mag Anything groot uitpakken? Anything is verplicht om groot uit te pakken, recht in je ziel rakend.

Het epische futuristische onaardse Born raakt de toppen van de hemel aan, de geboorte van het zelf ingenomen egocentrisme. Boosheid en teleurstelling, als een afstotende navelstreng aan het bestaan verbonden. Rottend verwildert, stronteigenwijs zichzelf als een bastaardzoon van de menselijke goedheid loskoppelend. Het grimmige hersenschimmige Headspace ruimt de dode afgestorven cellen op. Een zuiverende brainwash, die de dreigende burn-out bevecht, verslaat maar tevens een stukje zelfbescherming opoffert, hopende dat deze nooit tegen gaat werken. Baby, Don’t Turn Your Back To Me.

Sharon Van Etten stopt zoveel wijze ouderdomsvitaliteit in Come Back, de voldoening en het volwaardig terugeisen van de voedende energie. Een woordeloze moeder en kind overeenkomst. Spiritueel, volgens de schriftloze opgestelde voorwaardes. De stilte voor het harmonieuze Darkish. Gevangen in het donker, opgroeiende met die verlichtende aura. De duisternis als ziel ontdooiende warmtegeleider. De Mistakes overwinningseuforie is een opbeurende organische vredesdans, in het reine met lichaam en ziel. Fouten zijn niet zozeer om van te leren, maar juist verleerde vaardigheden. Far Away, een laatste terugblik, ingehaald door de volgende generatie. In vertraging gezet om in de ruststand toe te eigenen. We’ve Been Going About This All Wrong, maar dat is het waard. Persoonlijker dan ooit, vol overtuiging.