Lang hebben we niet hoeven treuren bij het plotseling uiteenvallen van The Bloody Honkies. Op aanloop naar nog veel groter succes spatte de band te vroeg uit elkaar. Maar vrijwel onmiddellijk ontsproten er twee andere te gekke bands uit het as van The Bloody Honkies, namelijk Deadbeat Passenger en Shaking Godspeed. Deze laatste poepte er vrij snel een opvallend goeie EP uit, waarop het duidelijk bleek dat de vuige blues nog steeds door de aderen stroomde.

Awe is het debuut waar ik met spanning op zat te wachten, want een plaat die opgenomen is in een schuur ergens in de Achterhoek moet wel geweldig klinken. Zodra het gierende orgeltje inslaat bij opener Godspeed is de toon gezet. Nog steeds is de blues de sleutel waar het bij Shaking Godspeed omdraait, maar de band benaderd het niet vanuit de standaard. Hun geile, opzwepende garagesound is een regelrechte aanval op de onderbuik. Ik weet niet of de duivel ook in de achterhoek langskomt, maar de heren lijken menigmaal van hem bezeten. Hier en daar hoor je nog steeds Jon Spencer invloeden, maar hoe verder het album vordert hoe meer de band daar afstand van neemt en regelrecht de wondere wereld van de psychedelica in duikt en zelfs stoner.

Nergens kiest de band voor de makkelijke weg, liever nemen ze de luisteraar mee op een spannende expeditie naar de duivelse uithoeken van de blues. Hard, lawaaierig, experimenteel en met een grote dosis soul. Awe biedt het allemaal. Wat een album!