×

Recensie

Rock

13 april 2018

Shaggy Dogs

All Inclusive

Geschreven door:

Uitgebracht door: First Offence Records

All Inclusive Shaggy Dogs Rock 3.5 Shaggy Dogs – All Inclusive Written in Music https://writteninmusic.com

Met de rootsscène uit Frankrijk ben ik niet echt goed vertrouwd, op het eerste volume van Tribute To Lee Brilleaux, een postuum eerbetoon aan de flamboyante frontman van  Dr. Feelgood kwam ik eind jaren negentig de naam Shaggy Dogs voor het eerst tegen. Naast andere jonge wolven en de oude brulboei uit Le Havre Little Bob, debiteren ze snedige reprises van Roxette en I Can tell. In Le Plan, hun favoriete clubje in Ris Orangis, een voorstad van Parijs waar destijds, Motörhead, The Ramones en The Inmates passeerden, zochten en vonden ze inspiratie.

De uit ’98 daterende tribute vormt de aanzet om een eigenzinnig en energiek muzikaal stoofpotje te fabricerenin het zog van The Pirates, Dr. Feelgood en Nine Below Zero. Zanger en harmonicaspeler Red engageerde Gary Broham, de Britse producer die op de hoesnota’s van Nine Below Zero prijkt werkte ook samen met Björk en Eddie Money en talloze Hij blijkt de geschikte man om samen nieuwe muzikale horizonten te verkennen op All Inclusive, de achtste langspeler van het met een pianist uitgebreide kwartet. Laurent Bourdier, levert de teksten aan.

De harde aftrap Blues Steady begint met vertrouwde afgekapte riffs en  bijtende harmonicalicksmet de rollende boogie van de piano gaat het halverwege een meer exotische richting uit met aanstekelijke flarden ska.  Facebook Fury ontrolt zich na de boogiewoogie piano-intro als een felle gitaarrocker met weerom verschroeiende uithalen op het smoelschuivertje. Het latin getint El Dia De Los Muertos is de ideale warming up voor een wild feestje.

“No secound round”, bijt Red ons toe, het is inderdaad een flinke uppercut de hier uitgedeeld wordt  in een verhit  instrumentaaltje als Watch Out en de overstuurde rumblerock, niet toevallig Link Wray genaamd, en het op  door Wiko Johnson geïnspireerde staccatoriffs geënte Get Along maken het werk ongenadig af. Als het hammond orgel warm gestookt wordt in Time To Go krijgen we alsnog een verrassende, onbeschaamd naar bluebeat lonkende, soulvolle ontknoping.

Met No Mo Do Yakamo van Tim Krekel krijgen we weerom een fikse ‘shot of rhythm’n blues’ à la Dr. Feelgood toegediend. Op zo’n helse ‘renegade party’ van deze ruig rockende fransozen is inderdaad alles inbegrepen, inclusief de forse kater achteraf.



  1. Blues Steady
  2. Facebook Fury
  3. El Dia De Los Muertos
  4. No Second Round
  5. Tired of It All
  6. Watch Out
  7. Swingin' High and Low
  8. Chill Out
  9. Link Wray
  10. New York City
  11. Get Along
  12. Time to Go
  13. No Mo Do Yakamo