Het duidelijk door Sun Ra beïnvloedde artwork van het nieuwe The Don of Diamond Dreams laat Shabazz Palaces oprichter Ishmael Butler als een soort hogepriester van zijn eigen universum prijken op de kunstige, maar ook chaotische hoes. Het roept gelijk op: hier is alles mogelijk, zolang de hogepriester maar toekijkt. Zo voelt de muziek ook. Interessant is het voor de eerste keer ontbreken van metgezel Tendai Maraire. De diepe, harde producties van Erik Blood zijn nog wel aanwezig. Toch is dit niet het Shabazz Palaces van de ondoordringbare, abstracte geluiden die we inmiddels zo goed kennen.

Na een wat lullige intro krijgen we diepe dub-bassen voor de kiezen met jazzy drum samples en psychedelische achtergrondgeluiden. Het werkt bevreemdend, maar relaxt. Er zit ruimte in de muziek die er voorheen nooit leek te wezen. Nog meer jazz wordt het op momenten dat de saxofoon opduikt, afsluiter Reg Walks by the Looking Glass is een prachtig voorbeeld. Invloeden van funk zijn voornamelijk toe te wijzen aan de baslijnen die we vaak te horen krijgen, maar ook de synthesizer versterkt dat sfeertje. De meest verknipte vorm van funk komt tot slot zeer verrassend op Wet enReg Walks by the Looking Glass van een gitaar die zo kapot gesampled is dat het eigenlijk niet om aan te horen is en toch werkt het geweldig.
Deze combinatie van lompe bassen, funky instrumentatie, psychedelische achtergrondgeluiden en echo’s, jazz, futuristische synths en rap werkt dikwijls perfect. Als luisteraar krijgen we een lichter, meer open geluid te horen waarbinnen meer swingende invloeden domineren in plaats van de abstractie van eerdere platen. Het is even wennen, maar het is slechts Shabazz Palaces in een toegankelijker jasje. Bovendien doen de jazz en funk invloeden meer en meer denken aan zijn oude project Digable Planets en zo is het cirkeltje weer een beetje rond.

Maar Butler wilde meer, zo gaf hij in interviews recentelijk toe zwaar beïnvloedt te zijn door de muziek van zijn zoon, die onder de naam Lill Tracy flirt met Emo Rap, Trap en meer moderne subgenres. Zo gezegd, zo gedaan: deze moderne klanken zijn soms dominant aanwezig op dit album. Op de jazz-funk vibe van Fast Learner resulteert het al in gemengde gevoelens als een eentonige trap beat en jankerige autotune vocalen van Purple Tape Nate de track bijna om zeep helpen. Hetzelfde probleem horen we in Money Yoga, dat start met dezelfde trap en vocoder vocalen, maar eindigt met jazzy ambient. Het best en het slechtste geluid van het album vertegenwoordig in één en dezelfde track. Wat kun je daarmee??? Het klinkt uitdagend en eigenzinnig genoeg om niet te skippen, maar in je achterhoofd weet je ook: dit liedje had veel beter kunnen en ook MOETEN zijn.

Een moedige poging van Butler dus, om enerzijds op de proppen te komen met een meer open geluid wat nog steeds herkenbaar is als zijnde Shabazz Palaces, mede door de producties van Erik Blood. Anderzijds clasht de toevoeging moderne subgenres zo erg met dat geluid dat het de kwaliteit haast onderuit haalt Bijna ja, want gelukkig valt er weer genoeg te genieten.