Kwamen zijn laatste drie albums nog uit op het grote Concord-label en waren deze succesvol, album nummer zoveel verschijnt via het kleine Okeh. Voor het concept maakt het niet uit, want dat is vergelijkbaar met datgene dat al sinds 2006 een schot in de roos bleek. Sergio Mendes is weer terug en de inmiddels 73-jarige Braziliaanse crossoverkoning heeft er nog behoorlijk veel zin in.

Zoals ook bijvoorbeeld Carlos Santana in de 90’s zijn ingedutte carrière nieuw leven probeerde in te blazen op een vergelijkbare manier, zo deed Sergio Mendes dat in 2006 met het door Will.i.am geproduceerde Timeless, waar Mendes ongeveer tout populair Amerika uitnodigde om medewerking te verlenen aan zijn album. Van Justin Timberlake tot Q Tip en van The Black Eyed Peas tot Stevie Wonder en van Jill Scott tot Erykah Badu: ze waren er allemaal op te vinden. En Sergio Mendes maakte en geslaagde link met een jonge generatie die zijn opgegroeid met de artiesten die nu ondergeschikt waren aan de Grote Bossa baas. En ook Sergio Mendes lukte het om met Timeless nieuwe markten aan te boren en zijn muzikale loopbaan met enkele jaren te verlengen.

En omdat succes verslavend is en er toch een bepaald verwachtingspatroon ontstaat, werd die formule verder uitgebouwd, want ook op de opvolger Enconto (2010) en voorganger van zijn nieuwste album Magic was het weer dringen geblazen achter de microfoon. Want wie het goed gaat, verzamelt zonder al te veel moeite daarvoor te hoeven doen andere kaskrakers die meeliften op het succes en hun eigen houdbaarheid weer even verlengen door op vaak dode momenten even een riedeltje mee te spelen of mee te zingen.

En ook op Magic krijgt Mendes weer veel hulp, alhoewel de bulk aan grote namen nu minder dominant aanwezig is. Dat betekent niet dat de immer goedlachse Braziliaan zich moet omringen met tweederangs artiesten, want er zijn nog genoeg mensen die wel hun bijdrage willen leveren aan een nieuwe episode in de al meer dan vijftig jaar durende werkervaring die Mendes inmiddels heeft opgebouwd. Op Magic zijn het vooral zijn landgenotende bossabroeders en –zusters die zorgen voor een authentieke Brazilswing.

Het album start met de pop-latin crossover One Nation (ook al bekend van het WK voetballen) en deze stijl kennen we ook al van mensen zoals Jennifer Lopez. Alhoewel het allemaal behoorlijk luchtig klinkt, ligt al snel de platheid op de loer. Mendes houdt de boel onder controle en al is het op het randje, One Nation blijft aan de goede kant van de streep. Ook My My My My Love waaraan Will.i.am en Cody Wise medewerking verleenden is moderne, uptempo urban electrobossa: een commercieel deuntje dat het zomaar tot een hit zou kunnen schoppen. Er zou gemakkelijk op deze toer doorgegaan kunnen worden en zou Mendes opnieuw een groot publiek bereiken, maar gelukkig kiest hij voor variatie en verloochent hij zijn roots niet. Daarom is misschien Don’t Say Goodbye, dat door John Legend wordt gezongen, zo’n belangrijk moment op dit album, omdat het de overgang markeert naar een meer Zuidamerikaanse touch. In elk geval is dit een gloedvol en soulful gezongen nummer, dat meteen een favoriet is. Ook de comfortabele vibe in Sou Eu doet meteen verlangen naar zonnigere tijden. En het blijft even Braziltime op het grootste deel van het album, waar vooral zijn landgenoten de show stelen met aangename easy listening poppy latinjazz. When I Fell In Love, Meu Rio, Hidden Waters en het titelnummer: het zijn prima en soms wat glijerige Martini wittestranden composities, die een breed publiek zullen aanspreken, maar ook hier weet Mendes maat te houden en wordt het nergens te veel muzak. Net niet te veel latin, noch nergens naar toe leidende improvisaties, maar toegankelijke en niet opdringerige composities.

En alhoewel de hoes totaal niet uitnodigt om de CD te beluisteren, laat staan aan te schaffen en onbegrijpelijk is dat een dergelijk amateuristisch ontwerp niet geveto’d wordt, is Magic wellicht minder uitbundig dan de twee voorgangers, maar kwalitatief zeker niet minder. Sergio Mendes kiest niet voor een eenduidige sound en alhoewel er het risico bestaat dat met medewerking van zoveel vakbroeders er een eindproduct ontstaat dat vlees noch vis is, weer Mendes dat goed onder controle te houden en ontaardt Magic nergens in stuurloos gezwabber, maar is er een meer dan aangename balans tussen een populaire sound, zonder de oorspronkelijkheid en afkomst van de muzikale leider in kwestie te vergeten. Niet echt een album voor de komende wintermaanden, maar misschien eigenlijk ook weer net wel.