September Girls is een vrouwelijke garagepop band uit Ierland, waar postpunk en stevige gitaaruitbarstingen de muziek kracht bij zetten. Dat het moeilijk is om in een overbevolkt genre van leuke 60’s garage vrouwenbandjes je hooft boven water te houden concludeerde deze site al bij het vorige album. De band slaagde er wonderwel in om onderscheidend te zijn, echter de manier waarop liet nog te wensen over, aangezien de postpunk, diep in de mix begraven vocalen en de portie herrie de liedjes in de weg zat. Na tourmaatjes te zijn geweest van A Place to Bury Strangers laat September Girls horen er niet zachtzinniger op te zijn geworden: als dat maar goed gaat!

Spannend hè, zo’n cliffhanger in de eerste alinea?! Het verlossend woord is: Ja, het gaat goed, beter dan ooit tevoren zelfs. Ze hebben het galmknopje op de productie uitgezet en effectenfilters worden alleen toegepast als het echt wat toevoegt aan de muziek. Gelijk valt al op dat ook de vocalen meer naar voren geschoven zijn, want September Girls heeft wat te vertellen: over onvrede met de Katholieke kerk in Ierland, de feministische oproer in het land rond 1916 en veel meer. Een verassende primeur is er in de vorm van mannelijke vocalen van A Place to Bury Strangers frontman Oliver Ackerman. Laten we het maar houden op een gezellig onderonsje, want de man kan nog steeds niet zingen. Zijn bijdrage aan Jaw on the Floor is dan ook niet van toegevoegde waarde, maar storen doet het ook niet.

Urgentie is belangrijke factor voor het feit dat de band zo krachtig klinkt hier. De muziek is bozer, donkerder en meer lawaaiig geworden, maar dat komt doordat de band reden heeft om boos te zijn. Gekoppeld aan de emotie die de band hier tentoonspreidt is deze agressieve muzikale benadering dus veel logischer. De allesvernietigende opener is al een goed voorbeeld: een constante muur van lawaai, maar alles is muzikaal in balans en vocalen zijn zelfs goed te horen. Het meeste uitgesponnen lied op het album, waar de laatste paar minuten zelfs ontaarden in een soort van chaotische jam. Het klinkt op papier te ambitieus, maar het werkt. Herrie maken doet ook het orgel, wat een prominente rol op dit album heeft gekregen. Het voegt zelden melodie toe, maar maakt de muziek juist bombastischer. Zo zie je maar, met een betere productie, urgentere emoties en veel muzikale durf is September Girls een band geworden om in de gaten te houden.