Soms helpt het toeval een handje. Lopen we tijdens een zoveelste bezoekje aan de lokale bibliotheek toch wel een muzikale ontdekking tegen. Enter: Sem Phi, een onafhankelijk hiphopartiest die met het in eigen beheer uitgebrachte debuut Self Educated Man’s Philosophy stevig indruk maakt.

Eerlijk is eerlijk: de albumhoes met die Rorschacht inkttekening (artwork door Mr Cash) intrigeerde meteen. En vanaf het schijfje zich in onze cd-lader nestelde, wisten we dat we vertrokken waren voor een fantastische reis naar het onbekende. In dertien tracks laat deze mc zijn rhymes heerlijk rollen, ondersteund door een hele crew waaronder Dj Dysfunkshunal en Dj Sensi.

Al snel merk je: dit zit verdomd goed in elkaar. En stel je jezelf de vraag: hoe komt het dat dit soort producties straal genegeerd worden door pers en media? Misschien omdat die zich héél sterk focussen op wat de grote labels brengen en daarbij helemaal vergeten wat er in de onderbuik van het muzieklandschap leeft? Mogelijk, sluiten we niet helemaal uit. Het is maar een van de vele reflecties die deze fijne schijf vol ‘self educated man’s philosophy’ oplevert, naast een spetterend spervuur van opwindende beats, rhymes en clicks.

Sem Phi doet er overigens erg goed aan om het palet breed te houden, met échte instrumenten zoals gitaar, bas en een streepje mondharmonica. Ook al is er dan wel gebruik gemaakt van hoogtechnologische mogelijkheden die ter beschikking staan, in de basis blijft het gaan om goede nummers met een blijvende aantrekkingskracht. Dat maakt ook dat hij al menig festival opluisterde (Dour, Couleur Café, Marktrock, AB, Trix, Vooruit,..), maar ook dat menig artiest (o.a. De La Soul, Roni Size,..) wel iets in de skills van Sem Phi ziet. Volstrekt terecht overigens, als we deze Self Educated Man’s Philosophy door de boxen jagen.

Moeilijk om onze favoriet eruit te halen, want alle tracks hebben een heerlijke, zalig spontane en organische flow. Neem bijvoorbeeld het eerder laidback Story Of A Lifetime waarin Sem Phi allerlei levenswijsheden naar voren brengt en naar het verhaal van de ander/luisteraar vraagt : “what’s yours?”. Het illustreert goed hoe sterk hij uit is op dialoog en uitwisseling. En samenwerking, onder meer met Mel Ross en met de AMN (Any Means Necessary) crew. Zo is er onder meer het besef dat verandering soms lang op zich laat wachten (Same Ol Same), maar er is ook hoop en vertrouwen in een betere, andere toekomst (Not Too Late). In de andere tracks horen we hoe Sem Phi de luisteraar mee uitnodigt in zijn wereld (Ordeal, The Pretender,..), maar ook hoe hij een feestje weet te bouwen (Get Down Like ft. Mel Ross) en Heaven. Topplaat, en dat allemaal dankzij een bezoekje aan de bieb.